روي‌كردي مقايسه‌اي بر لالايي‌هاي پارسي و تازي

A Comparative Approach to Persian and Arabic Lullabies

لالايي‌ها، نخستين نمونه‌‌ي ادبيّات شفاهي زنانه‌اند كه بخشي از فرهنگ عامّه‌ي هر زبان و فرهنگي محسوب مي‌شوند. لالايي‌ها از ضمير پاك مادراني سرچشمه مي‌گيرند كه متاثّر از شرايط اجتماعي، سياسي، فرهنگي، مذهبي، جغرافيايي و ... جامعه مي‌باشند. هدف اين مقاله تحليل و مقايسه‌ي لالايي‌هاي قديمي فارسي و عربي است. با توجّه به محتواي لالايي‌ها، هر يك نام خاصي برخود مي‌گيرند. از لالايي‌هاي مشترك فارسي و تازي مي‌توان از لالايي‌هاي سياسي، پسرانه و دخترانه نام برد. برخي از لالايي‌هاي مختص ادب پارسي عبارتند از: لالايي‌هايي كه مادران با ترس از داشتن هَوو مي‌خواندند، لالايي‌هاي فصلي و لالايي‌هايي كه اشاره به نامه نگاري مادر با پدر در زمان نبودِ او دارد. از جمله لالايي‏هاي مختص مادر عربي، لالايي‌هاي فخر و برخي از لالايي‌هاي مذهبي است.

Lullabies are the first instances of female oral literature that are considered to be a part of the folklore of every language and culture. Lullabies originate from social, political, cultural, religious, and geographical conditions. The present article aims to analyse and compare traditional Persian and Arabic lullabies. Every lullaby is named after its content. Persian and Arabic have some common political male and female lullabies. Some lullabies are unique to Persian literature, such as the lullabies which reveal a mother’s fear of having a rival, seasonal lullabies, and lullabies that refer to the letters written to mothers or fathers when they are away. Pride lullabies and religious lullabies are unique to Arab mothers.