تاثير قرق وچرا بر روي كربن آلي و وزن مخصوص ظاهري خاك: مطالعه موردي در مراتع دامنه جنوبي البرز مركزي

چرخه كربن در سطح خشكي ها به روابط متقابل بين گياهان و خاك بستگي دارد. مديريت كربن خاك به طور غير مستقيم از طريق مديريت پوشش گياهي انجام مي گيرد و لذا مديريت اكوسيستم در استراتژي هاي ترسيب كربن، جايگاه ويژه اي دارد. علي رغم اين كه مراتع داراي پتانسيل بالاي ترسيب كربن هستند، تاكنون تحقيقات چنداني بر روي آن ها انجام نشده است. اين تحقيق به منظور بررسي اثر قرق و چرا بر روي ميزان كربن آلي و وزن مخصوص ظاهري خاك مراتع در مراتع دامنه جنوبي البرز مركزي به انجام رسيد. پس از انجام آناليزهاي لازم، نتايجي به شرح زير به دست آمد. كربن آلي خاك در شرايط چرا در عمق 20-0 سانتي متري از ميزان بالاتري(9/55 تن بر هكتار) نسبت به حالت قرق(4/44 تن بر هكتار) برخوردار بود و بين آن ها در سطح 5درصد، اختلاف معني داري مشاهده گرديد و در عمق 50-20 سانتي متري(چرا 3/67 تن بر هكتار و قرق 8/63 تن بر هكتار) اختلاف معني داري در سطح 5درصد، مشاهده نشد. ميزان كربن خاك تا عمق 50 سانتي متري در حالت چرا 2/123 تن بر هكتار و در حالت قرق، 2/108 تن بر هكتار بود كه در حالت قرق ميزان آن كمتراست و بين حالت قرق و چرا در سطح 5درصد، اختلاف معني داري مشاهده گرديد. پس بهترين گزينه براي مديريت مراتع، چراي در حد ظرفيت است، تا علاوه بر استفاده از توليدات مرتع، يكي ديگر از اهداف مديريت اراضي را كه همانا افزايش ترسيب كربن است، محقق مي سازد .