ارزيابي برخي شاخص هاي ابعاد نابرابري منطقه اي در ايران

An Evaluation of Some Regional Inequality Dimensions in Iran

نابرابري به عنوان معضل قرن حاضر، بيشترين نگاه ها را معطوف خود ساخته است. گسترش محروميت، مهاجرت، حاشيه نشيني، افزايش جرم و مانند آنها همگي ناشي از فقر و نابرابري است و اين موارد ادله اي محكم در باب ضرورت پرداختن به اين مهم هستند. پرداختن به نابرابري توسعه در ابعاد محروميت، آسيب پذيري و نيازهاي اساسي به عنوان يك پديده عيني در مناطق روستايي مرزي و مركزي ايران با استفاده از متون علمي، كتب و اسناد مرتبط با حوزه هاي تحقيق با روشي توصيفي- تحليلي دستور كار پژوهش است. پژوهش حاضر، با استفاده از روش تصادفي نظام مند، پس از انتخاب 224 دهستان به عنوان نمونه، با استفاده از مدل هاي ضريب پراكندگي و ضريب جيني، به بررسي روند تغييرات در مقطع 1365 تا 1385 پرداخته است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد بيشترين نابرابري در ابعاد اجتماعي است و افزايش دسترسي در مركز خلق فرصت هاي بيشتر را موجب شده است.

Inequality is the problem of the present century and it receives many attentions. Poverty and inequality are the main reasons for deprivation, migration, expansion of slum areas, crime and deviance; therefore, they should be examined thoroughly. The main purpose of this study was to examine development inequality – deprivation, vulnerability and basic needs dimensions - in central and border areas of rural Iran as an objective phenomenon. This is a descriptive and analytical study. This study used systematic random method to select a sample size of 224 sub-districts and examined the trend of changes during the period 1986 – 2006 by looking at scattering coefficient and Gini coefficient. Research findings indicated the highest inequality was related to social dimension and an increase in center availability has been created more opportunities.