مقايسه برنامه آموزش پزشكي عمومي در ايران با چند دانشكده پزشكي معتبر از كشورهاي منتخب جهان

Comparative Study: Curriculum of Undergraduate Medical Education in Iran and in a Selected Number of the World’s Renowned Medical Schools

مقدمه: پژوهش حاضر به مطالعه تطبيقي برنامه آموزشي دوره دكتراي عمومي در ايران با برنامه آموزشي دوره پزشكي عمومي برخي از كشورهاي منتخب از تمام قاره‌هاي جهان پرداخته است. هدف از اين پژوهش مقايسه ساختار كلي و طول دوره، رسالت و اهداف برنامه‌ آموزشي، محتواهاي آموزشي دوره، ‌تعداد مقاطع و نوع آنها، نقش و جايگاه دانش‌آموختگان، و بالاخره ميزان ملحوظ كردن و پياده‌سازي استراتژي‌هاي ارتقاي كيفيت آموزشي پزشكي در برنامه‌هاي آموزشي مزبور است. روش‌ها: در پژوهشي توصيفي- مقايسه‌اي، اجزا و پارامترهاي مهم برنامه آموزشي دوره دكتراي عمومي پزشكي برخي دانشكده‌هاي پزشكي معتبر و نوآور از قاره‌هاي مختلف جهان كه به صورت هدف‌مند انتخاب شده‌اند مورد بررسي قرار گرفت. سپس حيطه‌هاي مورد ارزيابي با برنامه آموزشي دوره پزشكي عمومي ايران مقايسه شد. كل مطالعه در دو مرحله انجام شد كه مرحله اول آن شامل مطالعه براي يافتن دانشكده‌هاي پزشكي معتبر و پيشگام در امر آموزش پزشكي از كل قاره‌هاي جهان بوده و مرحله بعدي شناسايي و بررسي اجزاي مختلف برنامه آموزشي دوره دكتراي عمومي پزشكي در آنها بر اساس شاخص‌هاي لودويگسان، و مقايسه آن با برنامه آموزشي مزبور در ايران را شامل مي‌شود. نتايج: در بين دانشكده‌هاي پزشكي مورد مطالعه از لحاظ در نظر گرفتن شاخص‌هاي موجود در يك برنامه آموزشي موثر و كارآمد (شاخص‌هاي لودويگسان) به ترتيب دانشكده‌هاي پزشكي مورد مطالعه از قاره‌هاي استراليا، آمريكا، اروپا، آسيا، و آفريقا بيشترين ميزان از شاخص‌هاي مذكور را در برنامه آموزشي خود لحاظ نموده‌اند. مطالعه حاضر نشان‌دهنده نارسايي برنامه پزشكي عمومي ايران در لحاظ كردن شاخص‌هاي مورد نظر برنامه آموزشي كارآمد است كه لزوم بازنگري و اصلاح برنامه آموزش پزشكي عمومي كشور را نشان ميدهد. نتيجه‌گيري: شكاف بزرگي بين برنامه آموزش پزشكي ايران و دانشگاه‌هاي مورد مطالعه از نظر لحاظ كردن و پياده‌سازي شاخص‌هاي آموزش اثربخش وجود دارد كه لزوم بازنگري و اصلاح برنامه آموزش فعلي را بيش از پيش آشكار مي‌سازد.

Introduction: The present research compares curricula for undergraduate medical education(UME) in Iran and in selected medical schools in terms of general structure, program length, mission and objectives, content, number and type of study stages, and finally, the extent of implementing quality improvement strategies. Methods: This is a descriptive-comparative study on the important components of UME curricula in Iran and some renowned or innovative medical schools, selected purposefully from all continents. The study had two stages: first, finding medical schools offering high standard education from all continents; second, identifying and studying the different aspects of curricula in those schools as well as Iranian medical schools’ curriculum, based on Ludvigsson’s indicators. Results: The results show that considering available standards in an effective educational curriculum (Ludvigsson’s indicators), medical schools of Australia, North America, Europe, Asia and Africa rank from the highest to lowest. The study reflects that UME curriculum in Iran does not fulfill the necessary standards. Conclusion: There is a great gap between the quality of UME curriculum of Iran and that of other universities in terms of implementing effective educational standards, which suggests that UME program in Iran needs to be revisited and revised.