امكان سنجي قابليت پياده روي در فضاي شهري بر پايه الگوهاي توسعه پايدار و نو- شهرسازي (مطالعه موردي: محله سعادت آباد تهران)

پژوهش حاضر به ارزيابي امكان پياده روي در فضاي شهري (محله سعادت آباد تهران) و بررسي، مشاهده و تحليل ميداني مولفه هاي قابليت پياده روي پرداخته است و به دنبال پاسخگويي به اين سوال است كه وضعيت پياده روي در محله سعادت آباد بر پايه الگوهاي توسعه پايدار و نو- شهرسازي چگونه است؟ روش پژوهش از نوع توصيفي - تحليلي و جمع آوري اطلاعات به صورت پيمايشي بوده است. جامعه آماري شهروندان ساكن محله سعادت آباد تهران و حجم نمونه تعداد 380 نفر كه بر اساس جدول مورگان تعيين گرديد. براي سنجش ميزان قابليت پياده روي از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد كه در آن چهار مولفه قابليت پياده روي (مطلوبيت و مطبوعيت، ايمني و امنيت، آسايش و راحتي و تسهيلات و دسترسي) در قالب 30 سوال مورد سنجش قرار گرفت. روايي صوري و محتوايي پرسشنامه توسط 10 نفر از اساتيد برجسته مورد تاييد قرار گرفت و همچنين آلفاي كرونباخ برابر با 87/0 محاسبه شد كه نشان از پايايي و ثبات پرسشنامه داشت. پس از جمع آوري پرسشنامه ها و تعيين نرمال بودن داده ها توسط آزمون كالموگراف اسميرنوف، به منظور تعيين وضعيت ميانگين هر يك از متغيرها از آزمون t تك نمونه اي و به منظور تعيين ارتباط ميانگين هر يك از مولفه ها با يكديگر از آزمون تعقيبي Bounferoni استفاده گرديد. نتايج به دست آمده در اين تحقيق نشان داد كه قابليت پياده روي و مولفه هاي آن در محله سعادت آباد در وضعيت مطلوب نيست.