ارزيابي و سنجش سطح پايداري توسعه محلات شهر بابلسر

تجارب نشان مي دهد كه پايداري شهري توجه زيادي را در سطح جهاني به دست آورده است، در حالي كه اين موضوع در ايران به طور كامل مورد توجه قرار نگرفته است. سطح پايداري شهري مي تواند كيفيت زندگي در شهرها را نشان دهد.بررسي و‌ شناخت‌ وضعيت‌ محلات‌ و تنگناهاي‌ توسعه ‌آنها به‌ لحاظ‌ پايداري‌ و توسعه‌ پايدار در شهرها، از مسايلي‌ است‌ كه‌ اخيراً در فرهنگ‌ برنامه‌ريزي‌ شهري‌ مطرح‌ شده، اما هنوز در كشور ما جايگاه‌ آن‌ به‌ خوبي‌ طرح‌ نشده‌ است‌. بدين منظور، هدف كلي از اين مقاله ارزيابي و تعيين سطوح پايداري محلات شانزده گانه شهر بابلسر به لحاظ برخورداري از شاخص هاي توسعه است. براي ارزيابي سطوح پايداري محلات، تحليل نابرابريها و پيش بيني اولويت توسعه از مدلهاي كمي و نرم افزارهاي آماري از قبيل: شاخص توسعه يافتگي موريس، امتياز استاندارد شده، ضريب تغييرات ، تحليل عاملي و رگرسيون چند گانه توام (Enter) با انتخاب30 متغير در قالب شاخص هاي اجتماعي، اقتصادي، زيربنايي، زيستي و كالبدي استفاده شده است. نتايج حاصل از بررسي سطوح پايداري توسعه در محلات شهر بابلسر، به لحاظ شاخص هاي تلفيقي نشان مي دهد كه ضريب پايداري بين محلات اين شهر متفاوت بوده؛ به طوري كه از مجموع شانزده محله، يك محله در گروه پايدار ايده‌آل، دو محله درگروه پايدار قوي، هفت محله نيمه پايدار، چهار محله پايدار ضعيف و دو محله درگروه ناپايدار قرار دارند. همچنين يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه بين محلات مختلف اين شهر به لحاظ برخورداري از شاخص‌هاي توسعه نابرابري و اختلاف فاحشي وجود دارد، كه اين نابرابريها در زمينه‌ شاخص‌هاي عامل‌ زيست- اجتماعي (با مقدار 98/. درصد) ‌بسيار چشمگير و در شاخص‌هاي‌ عامل زيربنايي (به ميزان 32/. درصد) كمتر بوده‌ است‌. در جمعبندي مي‌توان گفت كه مسوولان شهري بايد سياست‌گذاري‌هاي خويش را متوجه محلات كمتر توسعه يافته، نمايند تا شكاف موجود را براي رسيدن به برابري اجتماعي پر و سطح كيفيت زندگي را ارتقا دهند.