بررسي و تحليل توزيع فضايي جمعيت شهري استان فارس با استفاده از شاخص هاي نخست شهري و تمركز

اين مقاله به بررسي نظام توزيع جمعيت در كانون هاي شهري استان فارس در دوره زماني 1385-1335 مي پردازد. روند رو به رشد شهرنشيني همگام با افزايش تعداد شهرها و به خصوص افزايش شهرهاي زير 25000 نفر جمعيت، از مهمترين خصوصيات نظام توزيع جمعيت شهري استان فارس است. گرايش به شهرنشيني در استان فارس در طول يك دوره پنجاه ساله از روند حاكم بر تحولات جمعيتي كل كشور تبعيت مي كند، به طوري كه در سال 1335 تنها 35/32 درصد از جمعيت استان در مناطق شهري سكونت داشته اند كه اين نسبت درآخرين سرشماري سال 1385 به 17/61 رسيده است. در زمينه افزايش تعداد نقاط شهري نيز تعداد شهرهاي استان از 13 شهر در سال 1335 به 73 شهر در سال 1385 رسيده است. در اين ميان، شهر شيراز به علت موقعيت سياسي - تاريخي و داشتن امكانات اقتصادي، همواره جاذب جمعيت بوده و در طول پنج دهه اخير به عنوان شهر نخست استان عمل نموده است. سهم 3/46 درصدي از جمعيت شهري استان، به همراه فاصله 87/9 برابري با شهر دوم استان(مرودشت) در سال 1385، بيانگر نامتعادل بودن توزيع فضايي جمعيت شهري استان فارس است.