بررسي و نقد ديدگاه ويتگنشتاين متاخر در باب زبان دين

Investigation and Criticism of Late Wittgenstein view concerning Language of Religion

يكي از مسايلي كه در حوزه دين‌شناسي در قرون اخير در غرب مطرح شده، دين و زبان مربوط به آن است. معناشناسي صفات الهي، مشكل تعارض علم و دين، پيدايش مكاتب فلسفي معارض چون پوزيتيويسم و پوزيتيويسم منطقي از عواملي است كه بحث زبان دين را در ميان فلاسفه و متكلمان مطرح كرد. معرفت بخشي در گزاره‌هاي ديني از چالش‌هاي شايان توجه دين‌پژوهي معاصر در زبان دين است و از پرسش معناداري يا بي‌معنايي و نگرش‌هاي پوزيتيويسمي اهميت فزون‌تري دارد. در اين باب، ويتگنشتاين در دو مرحله از حيات فلسفي خود دو راي كاملا متفاوت را ابراز نموده است. در تلقي نخست، يعني نظريه تصويري معنا، زبان، تصويري از واقعيت امور است. وي در ديدگاه دوم، يعني نظريه كاربردي معنا، بازي‌هاي زباني را مطرح كرد. مقاله حاضر ضمن تبيين نظريه بازيهاي زباني با مراجعه به منابع اصلي، به نقد آن ميپردازد

The topics of "religion" and "its language" had been one of the main issues that in recent centuries raised in the field of religious studies in the west. The semantics of divine attributes, wrangle of science and religion, and emersion of philosophical schools like positivism and logical positivism, should to be mention as factors raising the topic of the language of religion among philosophers and theologians. One of the remarkable challenges of contemporary study of religion concerning language of religion is intelligibility of religious propositions; and it is more important than question of meaningfulness or meaninglessness and positivistic attitudes. Wittgenstein presented in this respect two different views in two stages of his philosophical life. In his first conception, i.e. "pictorial theory of meaning", language is considered as picture of fact; while in his second and later view, i.e. "usage theory of meaning", he presented the "theory of language games". This article is going to beside Explanation of theory of language games; give a critical analysis according to primary sources.