ويژگي‌هاي عروضيِ ديوان سلطان وَلَد

هدفِ اين مقاله طرح يك مسيله در عروض شعرِ سلطان ولد، پسر بزرگ جلال‌الدين محمد مولوي است. در شعر وي يك ويژگي عروضي به چشم مي‌خورد كه به كلّي با تمام ديوان‌هاي شعر كلاسيك فارسي متفاوت است. اين تفاوت چندان چشم‌گير است كه نمي‌توان آن را از جنس خطاي كاتب يا حروف‌‌چين و ناشر به حساب آورد. نويسنده پس از نشان‌دادن اين ويژگي، دو عامل احتمالي را سبب اين تفاوت مي‌داند: يكي احتمال تفاوت در نظام آوايي كلمات فارسي در اثر همجواري با زبان‌هاي يوناني و تركي در قونيه و ديگري تاثير موسيقي حاكم بر خانقاه و شيوه قوّالان و مصنفان آن روزگار.