مغالطات عقل محض در نظر كانت

Paralogisms of pure reason in Kant’s view

در نظر كانت، معرفت مشتمل بر ماده اي و صورتي است. ماده‌ي آن از طريق حس به دست مي آيد و صورت را، ما در دو مرحله ادراك حسي و فهم بدان مي‌بخشيم: درمرحله ادراك حسي، مكان و زمان را، و در مرحله فهم دوازده مقوله را. و آنچه از اين رهگذر مي شناسيم، پديدار است نه شي في نفسه. اما عقل ما به اقتضاي طبيعت خود، پا را از حوزه‌ي پديدار بيرون مي نهد و تصوراتي را مي سازد كه در واقع توهّمند. يكي از اين تصورات، تصور نفس است. عقل مي خواهد با چهار استدلال مغالطي، چهار مطلب را در خصوص نفس اثبات كند: جوهريت، بساطت، شخصيت و تمايزش از ماده (نفس وجودي يقيني دارد و ماده وجودي مشكوك). ريشه‌ي همه اين مغالطات اين است كه «من مي انديشم» يا «من» كه در نظر كانت يك شرط پيشيني و صوري شناخت است، يكي شي عيني و يك متعلق معرفت شناخته مي شود. در ضمن كانت در مغالطه‌ي چهارم با طرح نظريه ايده-آليسم استعلايي به مخالفت با ايده آليسم به معني متعارف آن مي پردازد و تصورات موجود در ذهن را به معني خاصي بيروني مي داند

According to Kant, knowledge includes matter and form. Its matter comes form the sense, and the forms are drived from perception and understanding: In perception we have two intuitional categoties that called space and time, and in the stage of understanding 12 other categories. What we know in this process is phenomenon not nomenon (the thing in itself). However, our reason, by its nature, transcends from the realm of phenomenon, and constructs ideas, which are, in fact, illusions. Such an idea is the idea of the soul. Reason is intended by means of four paralogical demonstrations, proves four subjects about the soul: Substantiality, simplicity, identity, and its distinction from matter (the soul has certain existence but the matter has doubtful existence). "I think" or "I", which according to Kant is an apriori and formal condition of knowledge, is the origin of all these paralogisms, and assums an objective thing or a subject of knowledge. Moreover, in the Fourth paralogism, Kant disagrees with idealism in its current meaning, by proposing the theory of transcendental idealism, and considers the ideas of the mind as external in a particular sense