معناشناسي درزماني واژه كتاب در قرآن

Diachronic Semantics of the Term ”Kitab” in the Quran

«كتاب» يكي از واژگان كليدي قرآن است. پژوهش حاضر بر آن است كه مفهوم كتاب را با روش تحليل درزماني بررسي كند و به جايگاه و معاني دقيق آن در نظام معنايي قرآن دست يابد. نوشتن و نوشته معناي حقيقي كتاب است و كاربرد آن در معاني ديگر چون دوختن، قضا، و تقدير مجاز است. كتاب در دوره جاهلي بر نوشتن، نوشته، نامه مكتوب و كتاب‌هاي آسماني اطلاق شده است. زبان‌شناسان كتاب را واژه قرضي مي‌دانند و بر آن‌اند كه در اصل به معناي نوشتن و نوشته بوده است. كتاب در زبان قرآن توسعه معناي يافته و علاوه بر نوشتن و نوشته بر مرتبه‌اي از علم الهي، قوانين تكويني و تشريعي و نامه اعمال انسان‌ها نيز اطلاق گرديده است. واژه كتاب بر اثر باهم‌آيي با مفاهيم ديگر صبغه معناشناختي خاصي يافته و پيوند عميقي با مبدا وحي و غايت و هدف آن پيدا كرده است.

“Kitab” is one of the key words in the Quran. The present article seeks to study the concept of “kitab” following the method of diachronic analysis and reach its exact position and meanings in the semantic system of the Quran. The literal meaning of kitab is writing and something written, while its usage in other meanings such as sewing, predetermination, and predestination is figurative. kitab has been applied to writing, something written, a written letter, and heavenly books in the ignorance era. Considering kitab a loanword, linguists hold that this word has been originally used in the meaning of writing and something written. Acquiring an extension of meaning in the holy Quran, the term kitab is applied to a stage of divine knowledge, divine ontological and legislated laws, and the record deeds of men in addition to its literal sense. The term kitab in its collocation with some other concepts has acquired a certain semantic aspect, leading to a firm link with the origin as well as the ultimate object of revelation.