تبييني سازه‌انگارانه از علل واگرايي ايران و شوراي همكاري خليج فارس

اين نوشتار ابعاد نظري واگرايي در روابط خارجي بين ايران و كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس بدون تاكيد بر دوره خاصي را مورد بررسي و تحليل قرار مي‌دهد. سوال اصلي اين نوشتار اين است كه چرا علي‌رغم زمينه‌هاي زيادي كه براي همگرايي بين ايران و كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس وجود دارد، روابط خارجي اين كشورها با ايران بيشتر به سمت واگرايي حركت كرده است؟ فرضيه اين نوشتار نيز اين است كه مهم‌ترين دلايل حاكم بودن واگرايي بين ايران و كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس را علاوه‌بر نقش و تاثير ساختار نظام بين‌الملل، مي‌توان اين‌گونه تبيين كرد كه به‌واسطه نبودِ هنجارهاي مشترك، بستري براي شكل‌گيري هويت مشترك نيز شكل نگرفته در نتيجه اين امر فضاي رقابتي، بي‌اعتمادي و عدم آگاهي منطقه‌اي را بين ايران و شوراي همكاري خليج فارس شاهد هستيم. به‌واسطه تاثير اين عوامل نه‌تنها شاهد بهبود روابط در دولت نهم و دهم نيستيم، بلكه اين واگرايي تداوم يافته و حتي تشديد هم شده است. در پايان نيز در قالب نتيجه‌گيري عنوان مي‌شود كه به‌خاطر تاثير اين متغيرها، رسيدن به همگرايي و ايجاد جامعه امن و منطقه‌گرايي بين ايران و اين كشورها بسيار دشوار و مشكل است. سپس راهكارهاي گذر از وضعيت آنارشي و بي‌اتحادي و رسيدن به هويت مشترك و جمعي و در نهايت همكاري و تعامل مطرح مي‌شود.