اثر بخشي نظريه‌ي سازنده‌گرايي در تدريس رياضي دوره‌ي راهنمايي- تحصيلي

هدف كلي پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي كاربرد روش‌هاي تدريس مبتني بر نظريه‌ي سازنده‌گرايي در كلاس درس رياضيات دوره‌ي راهنمايي تحصيلي است. اهداف جزيي اين پژوهش، مقايسه‌ي اثربخشي روش‌هاي تدريس مبتني بر سازنده‌گرايي با روش تدريس متداول(سنتي) در يادگيري دانش و مفاهيم رياضي، مهارت حل مساله و پيشرفت تحصيلي درس رياضي است. آزمودني‌هاي پژوهش، 46 دانش‌آموز دختر دوره‌ي راهنمايي تحصيلي مركز آموزشي فرزانگان(وابسته به سازمان ملّي پرورش استعدادهاي درخشان) بودند كه در دو كلاس پايه‌ي اول به تحصيل، اشتغال داشتند. روش تحقيق، از نوع شبه‌تجربي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. در گروه آزمايش، تدريس درس رياضي با روش‌هاي تدريس مبتني بر سازنده‌گرايي، در طي يك نيم‌سال تحصيلي ارايه شد و به طور هم‌زمان، گروه كنترل، با روش تدريس متداول(سنتي) آموزش ديدند. براي بررسي تفاوت‌هاي دو گروه و مقايسه‌ي نمرات هر گروه، قبل و بعد از مداخله، از آزمون‌هاي آماري t گروه‌هاي مستقل و t جفتي استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش، نشان مي‌دهد كه مهارت حل مساله و پيشرفت تحصيلي گروه آزمايش، كه با روش‌هاي تدريس مبتني بر سازنده‌گرايي آموزش ديدند، از گروه كنترل كه با روش تدريس متداول(سنتي) آموزش ديده‌اند، بالاتر است. هم‌چنين، ميزان افزايش ميانگين نمرات دانش‌آموزان گروه آزمايش، از نظر يادگيري دانش و مفاهيم رياضي، از ميزان افزايش ميانگين نمرات گروه كنترل بيش‌تر شده و اين افزايش، از نظر آماري، معنادار بوده است