بررسي وضعيت دسترسي شهروندان با تاثيرگذاري شيوه سفر نمونه مورد مطالعه: شهر بابلسر

Analyzing The Impact of Commute Mode on Accessibility Level

دسترسي، يكي از مولفه هاي كليدي موثر بر كيفيت محيط شهري است. دسترسي به مراكز اشتغال و مكان ساير فعالي تها و خدمات در شهر، نياز به سفر و جابه جايي را اجتناب ناپذير مي سازد. در اين رابطه زيرساخت هاي حمل ونقل و موقعيت فضايي فعاليت ها ب هعنوان عوامل تعيين كننده مسافت، شيوه سفر و سهولت جابه جايي و دسترسي، اهميت ويژه اي مي يابد. بدين ترتيب ساختاريابي شهر به گونه اي كه نيازمندي هاي شهروندان را در كوتاه ترين فاصله از محل سكونت (از طريق سفرهاي پياده) و به آساني تامين نمايد، از جمله اهداف برنامه ريزي شهري است. تحقيق حاضر، با هدف بررسي وضعيت دسترسي به مراكز مختلف شهر بابلسر اعم از محل كار، مراكز خدماتي و خريد، با توجه به شيوه سفر افراد به مراكز مذكور انجام شده است. فرضيه اين پژوهش عبارت است از: وضعيت سهولت دسترسي به مراكز خدماتي شهر بابلسر تحت تاثير شيوه سفر شهروندان تفاوت معني داري را نشان ميدهد. روش اين تحقيق از نوع پيمايشي، مبتني بر استفاده از پرسشنامه ميباشد. در تدوين پرسشنامه، ابتدا سوالاتي در خصوص شيوه سفر افراد به مراكز مختلف در سطح شهر و سپس طبق نظر جامعه محلي ميزبان، سهولت دسترسي به همان مراكز مورد سنجش قرار گرفت. به منظور تجزيه و تحليل از روش هاي آماري توصيفي مثل ميانگين و واريانس و روش آمار استنباطي استفاده شده است. نتايج اين تحقيق همانطور كه انتظار مي رفت، نشان ميدهد كه ميان شيوه هاي مختلف سفر به لحاظ سهولت دسترسي شهروندان به مقصد، تفاوت معني داري وجود دارد. يعني راحتي دسترسي به مقاصد مختلف در حوزه آماري مورد مطالعه تحت تاثير عامل شيوه سفر افراد بوده است.