پديد آورندگان :
درويشي هرزويلي، فرشاد نويسنده دانشكده علوم- دانشگاه اصفهان , , حبيبي، احسان نويسنده Habibi, Ehsan , قايدي، كامران نويسنده Ghaedi, Kamran , زركش اصفهاني، سيد حميد نويسنده دانشيار Zarkesh- Esfahani, Sayyed Hamid , انتشاري، جليل نويسنده ,
چكيده فارسي :
در سال 1978، زامكنيك و استفنسون به قابليت نوكليوتيدها، به‌عنوان عوامل آنتيسنس در مهار همانندسازي ويروس‌ها در كشت سلولي، پي بردند. از آن پس فناوري آنتيسنس به‌عنوان ابزاري قدرتمند و ارزشمند براي مقاصد درماني توسعه يافت. مولكول آنتيسنس، اسيد نوكلييك مكملي است كه به‌طور اختصاصي به mRNA هدف خود متصل مي‌شود و از ترجمه آن جلوگيري مي‌كند. از لحاظ تيوري، مولكول آنتيسنس ممكن است در درمان بيماري‌هايي كه بر اثر بيان ژن يا ژن‌هاي مضر ايجاد مي‌شوند، نظير سرطان‌هاي مختلف، و بيماري‌هاي ويروسي و التهابي، به‌كار رود. اما در عمل، فناوري آنتيسنس با چالش‌هايي مواجه است و علي‌رغم سادگي ظاهري، براي كاربرد موفقيت‌آميز آن بايد بر برخي از مشكلات غلبه كرد.
