به سوي نظريه رهبري وضعي كارآفرينانه

هدف اين مقاله، تبيين نظريه‌ي"رهبري وضعي كارآفرينانه" براساس روش نظريه‌پردازي (تحقيق) روايتي و فرا تحليلي و ارايه‌ي چارچوب اقتضايي براي بررسي رابطه‌ي بين رهبري كارآفرينانه و آمادگي سازمان براي كارآفريني است. در اين نظريه‌ي جديد با پيروي از منطق نظريه‌ي رهبري وضعي مراوده‌اي و تحول‌آفرين، متناسب با سطوح چهارگانه‌ي آمادگي كارآفريني سازماني چهار نوع راهبرد رهبري كارآفرينانه (برگرفته شده از الگوي توصيفي ترنبري) با ماهيت وضعي مطرح مي‌شود: هنگامي كه سطح آمادگي كارآفريني سازماني پايين (OER1) است، راهبرد رهبري شتاب‌گري اثربخش خواهد بود. اما زماني كه سطح آمادگي كارآفرينانه‌ي سازماني زير متوسط (OER2) و يا بالاي متوسط (OER3) است، به‌ترتيب به‌كارگيري راهبردهاي رهبري كاوشگري و جست‌وجوگري اثربخش مي‌باشد. اما در صورتي كه آمادگي كارآفريني سازماني در بالاترين سطح (OER4) قرار دارد، به‌كارگيري راهبرد رهبري تلفيق‌گري، اثربخش است. بنابراين رهبران كارآفرين نه تنها تسهيل‌گر فرايند شناسايي فرصت‌هاي بيروني و يا مزيت‌هاي داخلي سازمان/ شركت هستند، بلكه به‌طور مستقيم نيز در اين فرايند نقش فعالي ايفا مي‌كنند.