ارزيابي مقايسه اي نگرش هاي كارآفرينانه دانشجويان (مطالعه موردي: دانشجويان كارشناسي ارشد مديريت كارآفريني و مهندسي برق دانشگاه تهران)

اولين دوره هاي آموزش كارآفريني در دهه 1960 در امريكا آغاز شد. امروزه اين دوره‌ها در برنامه درسي بسياري از دانشكده هاي سراسر دنيا گنجانده شده است. با توجه به اهميت آموزش كارآفريني در توسعه اقتصادي و كاهش فقر، نظام آموزش عالي ايران نيز با راه اندازي دانشكده كارآفريني دانشگاه تهران، دوره هاي مذكور را در سطح هاي مختلف دانشگاهي طراحي و اجرا كرد. از انتظارات كليدي اين اقدام، تغيير طرز تلقي دانش آموختگان اين دوره ها نسبت به ويژگي هاي شخصيتي كارآفريني (از جمله نياز به موفقيت، محور كنترل دروني، خلاقيت و ...) است. مقاله حاضر در پي اندازه گيري اين تغيير، در مقايسه دانش آموختگان كارآفريني با دانش آموختگان دانشكده مهندسي برق و كامپيوتر است. يافته هاي مقاله، حاصل پژوهشي ميداني است كه در 2 دانشكده مديريت و مهندسي برق و كامپيوتر دانشگاه تهران اجرا شده است. ابزار اصلي گردآوري اين اطلاعات، پرسش‌نامه بومي شده ي ابزار اندازه گيري ويژگي هاي شخصيتي كارآفرينان ايراني است كه بين 3 گروه دانشجويان (ترم هاي اول و آخر برق و ترم آخر كارآفريني) توزيع شد. يافته هاي حاصل، نمايان گر تغيير مثبت نگرش دانشجويان مديريت كارآفريني نسبت به ويژگي‌هاي شخصيتي كارآفريني پس از 2 سال (در مقايسه با بدو پذيرش) و عدم‌ برخورداري اين تفاوت معنادار در نگرش 2 گروه دانشجويان دانشكده برق نسبت به ويژگي هاي روان-شناختي كارآفريني است. اين گروهها در مقايسه با دانشجويان ترم اول مديريت كارآفريني (جز در مورد شاخص ريسك پذيري) در بقيه شاخص ها از وضعيتي بهتر برخوردار هستند.