بررسي تأثير مانور تو‌دادن شكم بر ضخامت عضلات ديواره طرفي شكم

سابقه و هدف: عضله عرضي شكم عمقي‌ترين عضله ناحيه شكم و يكي از ثبات‌دهنده‌هاي مجموعه كمري- لگني است. مانور تو‌دادن شكم، روش باليني براي فعال‌كردن اين عضله به صورت مجزاست. هدف اين مطالعه، بررسي تأثير مانور تو‌دادن شكم بر ضخامت عضلات ديواره طرفي شكم يعني عضلات مايل خارجي، مايل داخلي و عرضي شكم در دو وضعيت خوابيده طاقباز و ايستاده در زنان و مردان سالم بود.مواد و روش‌ها: اين مطالعه با طراحي كارآزمايي باليني از نوع قبل و بعد در 43 فرد سالم انجام گرفت. پس از تكميل فرم اطلاعاتي، انجام مانور تو‌دادن شكم در وضعيت ايستاده به افراد آموزش داده شد. سپس ضخامت عضلات قدامي- طرفي شكم در دو وضعيت خوابيده و ايستاده، قبل و حين مانور تو‌دادن شكم با استفاده از ابزار اولتراسونوگرافي اندازه‌گيري شد. همزمان از ابزار بيو‌فيد‌بك فشاري، جهت كنترل انقباض عضله عرضي شكم استفاده گرديد. از آزمونهاي آناليز واريانس، مقايسه زوج‌ها و پيرسون جهت تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده شد و مقادير 05/0p< به عنوان سطح معني‌دار مقدار p در نظر گرفته شد.يافته‌ها: با انجام مانور تو‌دادن شكم در هر دو وضعيت خوابيده و ايستاده، ضخامت عضله عرضي شكم نسبت به حالت استراحت افزايش يافته بود (0001/0p<). همچنين انجام اين مانور سبب افزايش ضخامت عضله مايل داخلي نسبت به حالت استراحت آن در هر دو جنس شده بود (0001/0p<). در حالت كلي تغيير وضعيت سبب افزايش ضخامت هر دو عضله مايل داخلي و عرضي شكم شده بود (0001/0 p<و 03/0p<) ولي بررسي تعامل بين وضعيت فرد و حالت انقباضي در تأثير بر ضخامت عضلاني نشان داد كه تغيير وضعيت تنها بر ضخامت حالت استراحت عضله عرضي شكم تأثير دارد (02/0p<).انجام مانور تو‌دادن شكم وتغيير وضعيت بر ضخامت عضله مايل خارجي تأثيري نداشت (2/0p<).نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد كه مانور تو‌دادن شكم و وضعيت ايستاده درافزايش ضخامت عضله عرضي شكم مؤثر باشد، اما از آنجا كه در بررسي اولتراسونيك انجام اين مانورسبب افزايش ضخامت عضله مايل داخلي هم نسبت به حالت استراحت آن مي‌شود، قابليت ابزار بيوفيدبك فشاري در نشان‌دادن فعاليت مجزاي عضله عرضي شكم در وضعيت ايستاده مورد ترديد قرار مي‌گيرد. پيشنهاد مي‌شود مطالعات بعدي با انجام تصوير‌برداري سونو‌گرافيك و ثبت همزمان الكتروميو‌گرافيك انجام شوند.