پديد آورندگان :
طباطبايي، مهدي نويسنده , , حسيني خامنه، مهدي نويسنده دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي,بيمارستان اختر , , كلانتري، مينو نويسنده دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي,دانشكده توانبخشي , , كلانتري، مينو نويسنده , ,
چكيده فارسي :
سابقه و هدف: فلج مغزي يك ناهنجاري غيرپيشرونده در مغز است كه نقايص حركتي و وضعيتي در رشد كودك ايجاد مي‌كند و شيوع نوع اسپاستيك آن بيش از ساير موارد است. در توانبخشي از ارتزها براي جلوگيري از عوارض اسپاستيسيتي و بهبود راه رفتن استفاده مي‌شود. با توجه به برخي گزارشات مبني بر تاثير ارتز كاهنده تون در كاهش تون كودكان فلج مغزي اسپاستيك، اين مطالعه با هدف مقايسه تغييرات تون و الگوي راه رفتن (طول گام، فاصله دو پا و زاويه پا) در دو گروه از كودكان دايپلژي اسپاستيك با و بدون ارتز كاهنده تون انجام شد.مواد و روش‌ها: اين كارآزمايي باليني روي 30 كودك دايپلژي اسپاستيك 8-2 ساله در دو گروه تجربي (12 نفر) و شاهد (18 نفر) انجام شد. تون عضلات بر اساس Modified Ashworth Scale و الگوي راه رفتن با ثبت ردپاي كودك روي كاغذي كه به زمين چسبانده شده بود، قبل و بعد از 12 هفته اندازه‌گيري شد. در اين مدت هر دو گروه سه روز در هفته تحت درمان با NDT بودند. علاوه بر آن گروه تجربي ارتز كاهنده تون را 6 ساعت در روز مي‌پوشيدند. يافته‌ها: تون عضلات كل بدن در گروه تجربي كاهش معني‌داري داشت (025/0=p). مقايسه تون عضلات پلانتار فلكسور و همسترينگ در گروه تجربي قبل و بعد از مداخله تفاوت معني‌داري نشان داد (بترتيب 01/0=p و 006/0=(p، اما در گروه شاهد معني‌دار نبود. ميانگين طول گام پاي راست (03/0=p) و چپ (04/0=p) در گروه تجربي بيشتر از شاهد بود، اما تفاوت تون اندام فوقاني در هر دو گروه شاهد (03/0=p) و تجربي (02/0=p) معني‌دار بود. نتيجه‌گيري: ارتز كاهنده تون در كودكان دايپلژي اسپاستيك همراه با اقدامات درماني متداول موجب كاهش تون به خصوص تون پلانتار فلكسورها و همسترينگ‌ها و افزايش طول گام مي‌شود. بنابراين اين ارتز براي كاهش تون توصيه مي‌گردد.
