كليدواژه :
هم گرايي , سازه‌انگاري , امنيت دسته جمعي , خاورميانه , دولت- ملت , رياليسم
چكيده فارسي :
ساختار كلاسيك و سنتي امنيت در خاورميانه از پايان جنگ جهاني دوم تاكنون كما بيش بر پايه نگاهي رياليستي تدوين شده است. جنگ اعراب و اسراييل، مناقشه بر سر سرزمين‌هاي اشغالي، جنگ ايران و عراق، جنگ عراق و كويت، نبرد ايالات متحده با طالبان و صدام و بحران‌هايي ديگري از اين دست، الگوي منازعه دايم را به منزله بخشي از ساختار امنيت در منطقه تحكيم ساخته است. اما نوشتار حاضر بر اين اعتقاد است كه ظهور برخي از پديده‌ها و متغيرهاي جديد در خاورميانه مي‌تواند بستري سازه‌انگارانه براي ايجاد نوعي چرخش امنيتي در منطقه فرض شود. بر اين اساس؛ حضور نيروهاي آمريكايي در عراق و افغانستان و به تبع آن ناخرسندي دول منطقه از ايده خاورميانه بزرگ از يك‌سو و تقويت يافتن امواج جديد بنيادگرايي از سوي ديگر، ضمن برجسته‌تر كردن دوباره نقش دولت- ملت‌ها در منطقه، دكترين‌هاي امنيتي بر پايه‌ي نهادگرايي، همگرايي و سازه‌انگاري را جايگزين دكترين‌هاي پيشين مبتني بر موازنه وحشت و نيورياليسم ساخته است. در پرتو چنين تحولي، به‌رغم شكاف‌هاي ايديولوژيك، سياسي، تاريخي و قومي، با برجسته‌تر شدن دوباره نقش دولت- ملت به مثابه اصلي‌ترين بازيگر، مقدمات شكل‌گيري همگرايي‌هاي نوين منطقه‌اي بر مبناي رهيافت سازه‌انگارانه در حال تكوين است.
چكيده لاتين :
Classic and traditional structure of security in the Middle-East has been mostly
constructed on realistic view after World War II. Arab-Israel War, battles over
occupied lands, Iran-Iraq War, Golf War, US conflicts with Saddam and Taliban,
and other crises all have made the structure of security in the region root deep in
conflict and battle. The author of present paper, however, believes that emergence
of new events and variables in the Middle-East can prepare the constructivist
ground for basic changes in the region’s security. On this basis, US troop’s
invasion of Iraq and Afghanistan and reluctance of region’s states to the idea of
Great Middle East, on one hand, and new wave of fundamentalism, on the other
hand, has led to more prominent role of state-nation and replacement of previous
doctrines based on the balance between terror and neorealist by new security
doctrines based on institutionalism, convergence, and structuralism (Kent Waltz).
In other words, phenomena such as presence of coalition troops, doubts on new
waves of radicalism and reluctance to and dissatisfaction with the idea of Great
Middle-East, not only have built a new foundation for state-nation connection, but
also promoted such states’ perception of concepts like national security and
national interests. Based on such changes, with the role of nation state becoming
prominent, regardless of all ideological, political, historical, and cultural gaps, a
new convergence in the region is emerging based on constructivist approach.
