مقايسه تاثير آموزش به روش سخنراني و استفاده از خودآموز بر دانش پزشكان عمومي شركت‌كننده در دوره‌هاي آموزش مداوم نسبت به سندرم روده تحريك‌پذير

Comparison Lecturing Method And Self-Learning on Knowledge of General Practitioners Participating in Continuing Education Course for Irritable Bowel Syndrome

قدمه: هدف آموزش مداوم پزشكان ارتقاي دانش و بهبود عملكرد آنان است. شيوه‌هاي مختلف آموزش حضوري در آموزش مداوم به كار مي‌رود. دوري پزشكان از محل كار جهت شركت در بازآموزي مشكلاتي جهت پزشك و بيمار ايجاد مي‌نمايد. استفاده از خودآموز شايد روش مناسبي براي آموزش مداوم باشد. به اين منظور مطالعه حاضر با هدف مقايسه تاثير آموزش به روش سخنراني و استفاده از خودآموز بر دانش پزشكان عمومي شركت‌كننده در دوره‌هاي آموزش مداوم در شهر كرمانشاه طراحي و اجرا گرديد. روش‌ها: مطالعه نيمه تجربي از نوع قبل و بعد است كه در سال 1386 انجام شد. جامعه پژوهش پزشكان عمومي كرمانشاه و نمونه 52 نفر از پزشكان مشمول دوره بازآموزي در دوگروه آزمون و شاهد بودند. نمونه‌گيري از نوع آسان بود كه نمونه‌ها به طور تصادفي در دو گروه تقسيم شدند. پس از انجام پيش‌آزمون، به گروه آزمايش با خودآموز (جزوه آموزشي) و گروه شاهد به روش سخنراني در مورد سندرم روده تحريك‌پذير آموزش داده شد. سپس در هر دوگروه پس‌آزمون انجام گرديد. پيش‌آزمون و پس‌آزمون شامل سنجش دانش شركت‌كنندگان با دو آزمون هم‌ارز با دامنه نمره از صفر تا 20 بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS و مقايسه گروه‌ها با آزمون t و مجذوركاي انجام شد و مقدار 05/0p < معنادار تلقي گرديد. نتايج: ميانگين نمرات دانش در گروه سخنراني از 28/2±23/10 در پيش‌آزمون به 65/2±50/12 و در گروه خودآموز از 68/2±69/8 به 90/1±88/11 افزايش يافت. اين تفاوت ميانگين در هر دو گروه معنادار بود (001/0p < )، ولي ميانگين اندازه تغيير نمرات در دو گروه تفاوت معناداري نداشت. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد آموزش بردانش شركت‌كنندگان تاثير داشت اما روش آموزش در افزايش دانش تاثير نداشت. بنابراين با توجه به مشكلاتي كه به دليل عدم حضور پزشكان در محل خدمت آنان هنگام شركت در دوره‌هاي بازآموزي پيش مي‌آيد، به نظر مي‌رسد مي‌توان از خودآموز نيز در بازآموزي پزشكان استفاده نمود.

Introduction: The aim of continuing medical education (CME) is to enhance knowledge and improves performance. Various ways is used in continuing education training. Stay away from work to participate in retraining will make problems for physicians and patients. Use the self-learning program might be a good way of continuing education. This study designed to compare training with lecturing method and self-learning on knowledge of general practitioners participating in continuing education in Kermanshah. Methods: This quasi-experimental study (before and after design) was done in 2007. Fifty-two general practitioners, who participate in CME course, selected with convenience sampling and randomly allocated in two groups (case and control). After Pretest, training with booklet and lecturing about irritable bowel syndrome was performed for case and control group respectively. The post-test was performed in both groups. Pretest and posttest assessed participant’s knowledge with two equivalent tests (score range was zero to 20). Data analysis was done using SPSS software with t-test and X2. P-value less than 0/05 was considered significant. Results: The mean scores of control group were 10/23±2/28 and 12/50±2/65 in pretest and posttest respectively. The mean scores of case group were 8/69±2/68 and 11/88±1/90 in pretest and posttest respectively. The mean scores of both groups had increased after the training. This in both groups was significant (p < 0/001), but there was no significant statistical differences between two groups. Discussion: The results showed training was effective on enhancing participants’ knowledge, but training methods did not have impact on it. Considering problems that occur due to absence of physicians in their work place during participating in continuing education programs, it seems that self-learning programs also can be used.