تاثير بافت روسازي آسفالتي بر مقاومت لغزندگي را هها

يكي از پارامترهاي موثر بر ايمني وكاهش سوانح، لغزنده نبودن سطح رويه جاده ها مي باشد. اصطكاك و شرايط رويه روسازي معمول ترين شاخص هاي مسايل ايمني مي باشد كه مقاومت لغزندگي سطح رويه را يكي از مهمترين خصوصيات مخلوط آسفالتي مي باشد كه در ايمني راه موثر مي باشد. همه روزه تعداد تلفات زيادي بر اثر تصادفات در جاده ها گزارش مي گردد. درصد زيادي از اين تصادفات بر اثر لغزندگي سطوح آسفالتي و توقف دير هنگام خودروها در هنگام تصادف مي باشد. تعيين ميزان اصطكاك سطح جاده ها بويژه در نقاط حادثه خيز و شيبها از اهميت ويژه اي برخوردار مي باشد. مقاومت در برابر لغزندگي يكي از عوامل اوليه تعيين ايمني روسازي به خصوص در تصادفات ناشي از سرخوردن بر روي سطح خيس مي باشد. خواص مهندسي روسازي را مي توان با دو پارامتر بافت ريز و بافت درشت تعريف كرد كه بافت ريز عامل تماس مستقيم لاستيك و سطح روسازي مي باشد و مقاومت در برابر لغزندگي توسط بافت ريز مصالح به كاررفته در سطح جاده، تعيين مي شود. در اين تحقيق با بررسي بافت ريز و نوع دانه بندي، نمونه هاي آسفالتي با دانه-بندي پيوسته (شماره 4 و 5) و دانه بندي باز (شماره 4 و 5) برطبق آيين نامه روسازي راههاي ايران ساخته و به كمك دستگاه پاندول انگليسي مورد آزمايش قرار گرفتند. در ساخت اين نمونه ها از قير خالص 70-60 و مصالح سنگي كوهي شكسته استفاده شده است. بر اساس نتايج بدست آمده مشخص گرديد كه دانه بندي-هاي باز داراي عدد آونگ انگليسي (BPN) بيشتر نسبت به دانه بندي پيوسته مي باشند كه به مفهوم افزايش مقاومت در برابر لغزندگي و سرخوردگي و در نتيجه باعث افزايش در ايمني راهها مي باشند.