رويكردي فلسفي – كلامي به آموزه بدا بر مبناي اسلوب تحليلي

بدا آموزه اي مهم در مذهب شيعه اماميه به شمار مي رود. اهل تسنن، گويي، در كتب اعتقادي روايي خود اين آموزه را بدعتي آشكار در مباني اعتقادي اسلام انگاشته و آن را مورد رد و انكار قرار داده اند. اماميه بر اين باور است كه تبيين درست و حقيقي بدا مي-تواند راه را براي پذيرش آن از سوي تمامي مسلمانان بويژه اهل تسنن هموار سازد. بر اين اساس تلاش هاي چشمگيري در رسيدن به اين هدف از خود نشان داده است. در اين مقاله اهم عقايد و نظرگاه-هاي مشاهير اهل سنت و عمده مباحث عقلي و روايي شيعي حول محور مفهوم بدا مورد بحث قرار گرفته است. بدين منظور پس از بيان معناي لغوي و اصطلاحي واژه بدا و تعريف نسخ و نيز تمايز آن از اصطلاح نسخ، نسبت موجود ميان علم الهي و معناي مقتبس از واژه بدا با شيوه اي تحليلي و عقلي بررسي مي شود