نشانه شناسي مركززدايي و انزواي سوژه در داستان سگ ولگرد

Semiology of Decentring and Isolation of the Subject in Hedāyat’s “Stray Dog”

يكي از مفاهيم مهم پساساختارگرايي، مركززدايي يا انزواي سوژه است كه تاثير زيادي در جهت‌گيري مطالعات ادبي داشته‌است. برخلاف سوژه اومانيستي كه به ابژه هاي پيرامون خود معني مي بخشد، سوژه پساساختارگرا مركزيت خود را در جايگاهش از دست داده‌است و در معرض نوعي انزواست. سگ ولگرد هدايت، شرح انزوا و خاموشي يك سوژه- سگ به نام پات در يك روز پاييزي است، لذا بررسي نشانه شناختي اين داستان از اين جنبه درخور توجه است. در اين مقاله بررسي مي شود كه چگونه رمزگان‌هاي حاكم بر سرنوشت پات، همگي بر انزواي غيرقابل اجتناب او دلالت دارند. پس از گم شدن سوژه-‌ سگ يا گسست ارتباط بين پات و صاحبش، سوژه «جايگاه سوژه اي» جديد مي يابد. در اين جايگاه، سوژه نه تنها قادر به رمزگذاري براي برقراري ارتباط با خداوندگارش يا به لحاظ نشانه شناختي، منشا معنا و هويت براي او نيست، بلكه از درك رمزگان هاي حاكم بر آن نيز عاجز است؛ اين امر به نوبه خود درجه‌اي از عدم مركزيت و انزوا را براي او به همراه دارد و سرانجام منتهي به مرگ سوژه مي‌شود.

Decentring or isolation of the subject is one of the poststructural concepts which has affected the literary studies. In contrast to human subject who as an intellectual gives identity to the objects surrounding him, the poststructural subject has lost his position and is injured by isolation. Hed?yat’s “Stray Dog” narrates the loneliness of a dog and deserves to be analyzed according to the semiology of decentring. This article demonstrates that all the codes of the dog’s life signify his isolated situation. When the dog is lost, he finds a new subject position, but he not only is unable to make any code-system to communicate with his master, but fails to decode the routine codes. This makes him so decentered that he has no other end than death.