مقايسه تطبيقي مفهوم عروج در مشتركات معنايي كهنالگو با كالبد معماري

Definition of Archetypal Semantic Commonalities Considering the Concept of Ascension in Architectural Framework

انسان براي بيان مضامين ديني و اسطورهاي و فايقآمدن بر شكاف بين بخش خودآگاه و ناخودآگاه ذهن خود به نماد و نمادپردازي نياز دارد. نماد در صور مختلفي چون رويا، قصه عاميانه، اسطوره، شي طبيعي و هنر ظاهر ميشود. در معماري كاربرد نماد از همه هنرها قويتر و پرمعناتر است. امروزه، زبان نمادگونه در معماري با اصطلاحات بياثر يا منفي يكسان شده است و ارتباطات شهودي ناظر در تعريف موقعيتش نهتنها عاملي براي بهبود تعاملات وي در فضا نيست، بلكه به ابزاري براي از خودبيگانگي تبديل شده است. هدف از اين مقاله پاسخگويي به اين سوال است كه آيا با دستيابي به مشتركات معنايي كهنالگوها كه در ناخودآگاه جمعي انسانها وجود دارد و برگرفته از سه منبع اسطورههاي جهاني، نماد و رويا است، ميتوان به درك مفاهيم كهنالگويي و تجلي آن در كالبد معماري رسيد يا خير. در اين مقاله مفهوم «عروج» به عنوان كهنالگو تلقي و بررسي ميشود و از آنجا كه اين مفهوم يكي از مفاهيم برگرفته از ناخودآگاه جمعي انسانها است، با كشف مفاهيم و معناهاي ديگر ميتوان به زبان الگوي واحدي در معماري دست يافت تا تعاملات انسان با فضاي معماري ارتقا يابد. طراحان و معماران اين زبان را شيوهاي بيزمان و ابدي خواهند يافت كه با استفاده از آن ميتوانند عوامل ديگر متاثر از زمينه و سبكهاي معماري را بهصورت مكانمند و زمانمند بهكار گيرند.