بررسي مقايسه‌اي درمان فشرده دو دستي دست- بازو و رويكرد درماني رايج بر كاركرد يك دستي و دو دستي كودكان فلج مغزي نيمه بدن

Comparison of arm-hand bimanual intensive therapy and current therapy for unimanual and bimanual functions in children with cerebral palsy

چكيده مقدمه: بررسي روش حركت‌درماني با محدوديت اجباري آشكار ساخت كه اگر چه اين روش در بهبود كاركرد يك دستي كودكان با فلج مغزي نيمه بدن موثر است، اما با محدوديت‌هايي نيز مواجه است. بر اين اساس روش جديدي معرفي و «درمان فشرده دو دستي دست- بازو» نام نهاده شد. هدف اين مطالعه، بررسي تاثير اين روش بر كاركرد دو دستي و يك دستي كودكان با فلج نيمه بدن بوده است. مواد و روش‌ها: اين پژوهش با طرح كارآزمايي كنترل شده تصادفي يك سو كور بر روي 28 شركت كننده فلج مغزي نيمه بدن كه بنا بر ملاك‌هاي ورود و خروج در دو گروه درمان فشرده دو دستي دست- بازو و گروه كنترل قرار گرفتند، انجام شد. مداخله در گروه درمان فشرده دو دستي دست- بازو به صورت 6 ساعت، هر روزه در طي 10 روز متوالي انجام شد. در حالي كه گروه ديگر از درمان رايج كاردرماني استفاده مي‌كردند. داده‌ها با استفاده از ابزارهاي به كار رفته در اين پژوهش، آزمون كفايت حركتي Bruininks–Oseretsky، آزمون كاركرد دستي Jebsen-Taylor، مقياس بررسي استفاده كاركردي توسط مراقب، جمع‌آوري و با استفاده از روش‌هاي آماري Independent t-test و Paired t-test تحليل شد. يافته‌ها: بررسي داده‌هاي حاصل نشان داد كه شركت كنندگان در گروه حركت‌درماني با محدوديت اجباري در متغيرهاي چيره دستي، هماهنگي دو طرفه، هماهنگي اندام فوقاني، فعاليت‌هاي دو دستي، فعاليت‌هاي يك دستي، ادراك والدين (فراواني و كيفيت) عملكرد بهتري را نسبت به شركت كنندگان گروه درمان رايج نشان دادند (05/0 > P)، در حالي كه در خصوص آزمون Jebsen-Taylor تفاوت معني‌داري بين دو گروه مشاهده نشد. همچنين در بين متغييرهاي فوق از پيش‌آزمون تا پس‌آزمون در گروه درمان فشرده دو دستي دست- بازو پيشرفت ملاحظه شد، اما در گروه درمان رايج تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. نتيجه‎گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش، روش درمان فشرده دو دستي دست- بازو هم بر كاركرد يك دستي و هم بر كاركرد دو دستي كودكان با فلج نيمه بدن موثر بوده است. كليد واژه‌ها: درمان فشرده دو دستي دست- بازو، كاركرد دستي، فلج نيمه بدن، كاردرماني

Abstract Introduction: Studies have showed that although Constraint Induced Movement Therapy can lead into improvement of hand function in children with Cerebral Palsy, it has several important limitations. Charles and Gordon introduced Hand-Arm Bimanual Intensive Therapy (HABIT) in an attempt to compensate for such deficits. This study aimed at evaluating the efficacy of HABIT on unimanual and bimanual functions in children with Cerebral Palsy. Materials and Methods: The participants of this single-blinded randomized control study were twenty-eight children with CP who were divided into two groups of HABIT and controls according to a set of inclusionary and exclusionary criteria. Subjects in HABIT group received the intervention 6 hours per day over 10 successive days and the members of the other group were provided with occupational therapy services. Assessment tools administered in this study were Bruininks-Oseretsky Test of Motor Proficiency, Caregiver Functional Use Survey (CFUS), and Jebsen-Taylor Test in Hand Function. Independent and paired t tests were respectively used for comparing the two groups and to compare each group with regard to pre-test and post-test conditions. Results: Study results showed significant differences between two groups concerning dexterity, bilateral coordination, bimanual coordination, bimanual function, unimanual function and Caregiver Functional Use Survey (how well & how frequently) (P < 0.05). Also comparison of pre-test and post-test results for each of the two studied groups indicated improvement in most of domains evaluated. Conclusion: The protocol of Arm-Hand Bimanual Intensive Therapy may result in improvement of either bimanual or unimanual hand functions in children with cerebral palsy. Keywords: Arm-Hand bimanual intensive therapy, Hand function, Hemiplegia, Occupational therapy