نگرش اساتيد و دستياران بخش‌هاي باليني در ارتباط با اعلام نتيجه تشخيص به بيماران غير‌قابل درمان در دانشگاه علوم پزشكي اروميه

A Survey on the Attitude of Professors & Residents of Clinical Wards about Disclosing the Results of Diagnoses for Incurable Patients at Urmia University of Medical Sciences

زمينه و هدف: اعلام تشخيص در بيماري‌هاي غيرقابل درمان منجر به مرگ، يكي از مسايل پيچيده اخلاق پزشكي است كه هر درمانگر ممكن است در طول سالهاي طبابت خود بارها با آن مواجه شود. هدف از اين مطالعه، تعيين نگرش اساتيد و دستياران بخش‌هاي باليني نسبت به اعلام نتيجه تشخيص به بيماران غير‌قابل درمان منجر به مرگ بوده است. روش بررسي: اين مطالعه به روش توصيفي و به‌صورت سرشماري انجام شد. كليه اعضاي هييت علمي و دستياران باليني مراكز آموزشي- درماني شهر اروميه در سال 1386 به‌عنوان نمونه بررسي شدند. از مجموع 145 نفر نمونه فقط 138 نفر اقدام به تكميل و اعاده پرسشنامه نمودند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي همبستگي پيرسون و اسپيرمن صورت گرفت. سطح معني‌داري 05/0?p در نظر گرفته شد. يافته‌ها: در اين مطالعه، شدت گرايش به تشخيص‌گويي در اعضاي هييت علمي و دستياران 63/64% بود. همچنين بين سن، جنسيت، درجه دانشگاهي، رشته تحصيلي، سابقه خدمت اعضاي هييت علمي و دستياران رشته‌هاي مختلف باليني با شدت گرايش آنان به تشخيص‌گويي به بيماران غيرقابل درمان، همبستگي معني‌داري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد در تحليل نهايي اعضاي هييت علمي و دستياران رشته‌هاي مختلف باليني در‌خصوص تشخيص‌گويي بدون قيد و شرط، يك نظر قطعي و يكدست وجود ندارد، ولي اكثريت آنان با اعلام تشخيص موافق مي‌باشند.

Background and Objectives: One of the most important and complicated problems in medical ethics is to disclose the full truth about diagnosis of incurable diseases which leads to death, and each therapist may be encountered with it during the years of medical profession. The aim of this study was to survey on attitude of professors and residents of clinical wards to disclose the diagnosis for incurable patients leading to death. Methods: In this descriptive study, sampling was carried out by a survey. All faculty members and their residents of teaching hospitals of Urmia University of Medical Sciences, Urmia, Iran, were surveyed as sample in 2007. Of 145 subjects, 138 responded to the questionnaire. The collected data were analyzed using Pearson and Spearman correlation tests with a p?0.05 being considered as significant. Results: In this study, the tendency to disclose the diagnosis among faculty members and residents was 64.63%. Also, there was no significant relation between age, sex, university degree, educational field, years of service of the faculty members and residents of clinical wards with the tendency for telling the truth to incurable patients. Conclusion: Final analyses revealed that the faculty members and clinical residents of different fields in terms of diagnosis disclosure do not have a definite idea. However, the majority of them agree to disclose the full truth about diagnoses.