تحليل جامعه‌ي تك جنسي در شرفنامه نظامي گنجوي و تطبيق آن با آراي فمينيست‌هاي ميانه‌رو

The City Of Barda and Women’s Sovereignty in Nezami Ganjavi’s Sharaf Name

داستان شهر بردع كه در شاهنامه فردوسي و شرفنامه نظامي آمده است، پيشينه‌اي كهن در متون نثر نيز دارد و جامعه‌اي آرماني را نشان مي‌دهد كه زنان، زير نظر پادشاه خويش به نام نوشابه، آن را اداره مي‌كنند. انزوا، خلوت، نظم و ترتيب، مسيوليّت‌پذيري و استقلال همه‌جانبه‌ي زنان شهر بردع جالب توجه، تحسين‌برانگيز و قابل بررسي است. اين داستان، اگر با معيارهاي نقد امروزي بررسي شود، يك ايده‌ي فمينيستي بسيار ملايم، معتدل و گاه آميخته به تفريط را به نمايش مي‌گذارد و بسياري از نظريه‌ها و اعمال افراطي كنوني را به چالش مي‌كشاند. از محتواي روايت دريافته مي‌شود كه پديده‌ي فمينيسم از ديرباز مورد توجه جوامع كهن قرار گرفته و تابع موازين اخلاقي و فرهنگي ويژه‌اي بوده است؛ يعني درست عكس آن چيزي كه امروز به گونه‌اي تندروانه و با هنجارشكني‌هاي بي‌حد و مرز اعمال مي‌گردد. شيوه‌ي پژوهش در مقاله‌ي حاضر كتابخانه‌اي است.

The story of Barda that has been mentioned in Firdausi’s Shah Name and Nezami Gangaviʹs Sharaf Nameh has an old history in prose texts and depicts an ideal society ruled by women under a queen named Nooshabeh. The women’s isolation, discipline, responsibility, self-sufficiency, and independence in Barda city are interesting, admirable and worthy of analysis. In the light of contemporary critical conventions, the story can be seen as a soft and tranquil, even submissive, vision of feminism which challenges many of the current radical views and movements. According to this story, we find that feminism has always been the concern of societies from the ancient times and it has always been subject to certain moral and cultural standards. This is exactly the opposite of the contemporary amoral and radical views. The research methodology is a library one.