نقش زمان و مكان در اثرپذيري دهقانان از فتوح اسلامي

Islamic Conquests and Their Influence on the Peasants: the Impact of Time and Geographical Distance

با ورودِ اعرابِ مسلمان به ايران و انقراضِ اشرافِ درجه اوّلِ ساساني، دهقانان به عنوان حكّامِ محلي و كدخدايانِ روستاها اداره بخش مهمي از جامعه ايران را به ‌دست گرفتند. و از آنجا كه آنان اميدي به بازگشتِ نظامِ قديميِ ساساني نداشتند، تصميم به برقراريِ ارتباط با نيروهاي اسلامي گرفتند. اعرابِ مسلمان نيز كه در ابتدا از دهقانان براي نظارت بر كشور ياري طلبيده بودند، با حكّامِ محلي صلح كردند و به آنان مسيوليتي را كه در دوره ساساني داشتند سپردند. در اين روند، دهقانانِ نواحيِ غربيِ قلمروِ ساساني با دهقانانِ نواحيِ داخلي و شرقي از نظرِ اسلام‌پذيري و ارتباط با اعراب يكسان نبودند. زمانِ فتوح و فاصله جغرافيايي از مركزِ خلافتِ اسلامي در اين ميان موثر بوده است. ورود اعراب و ترك ها در سده هاي اوّل و سوّم مهم ترين عاملِ زوالِ دهقانان در ايران بود.

With the entrance of the Arab Moslems into Iran and the first-degree Sasani wealthies extinction, the peasants as local governers and village rulers (kadag-xwad?y) undertake Iran’s public leadership. And because they did not have any hope for Sanani’s old system to come back, they decided to establish a relationship with Islamic forces. Also Arab Moslems, who at first had required the peasants to help them supervise country, made peace with the local ruler clique and established them in charge of the work they were doing in the Sasanid period. In this process, the peasants in the west and the east part of the Sasanid territory were different in terms of acceptance or non-acceptance of Islam and Arabic language. That was influenced by the time of conquests and geographical distance from the capital of Islamic caliphate. Entrance of Arab and Turks in the first and third century was the most significant element of the peasants’ decline in Iran.