سالمند‌آزاري و كيفر آن در نظام عدالت كيفري ايران در پرتو اسناد سازمان ملل متحد (با نگاهي به قوانين انگلستان)

Elder Abuse and its Sentence in Iran’s Penal Justice referring to the UN Documents (attending the England laws)

دوره «پيري و سالمندي» به‌عنوان آخرين مرحله از فرآيند رشد و تكامل هر انساني به‌حساب مي‌آيد. در اين دوره، افراد معمولاً به‌دليل خصوصيات خاص جسماني و رواني و نيز وابستگي شديد به ديگران، به‌عنوان آماج بالقوه و مستعد بزه‌ديدگي، مورد سو استفاده‌هاي گوناگون در درون و يا بيرون از محيط خانواده قرار مي‌گيرند. به‌همين دليل، به‌منظور كاهش احتمال بزه‌ديدگي اوليه و يا ثانويه سالمندان، سياست جنايي راجع‌به آنان بايد افتراقي و ويژه باشد. مقاله حاضر ضمن معرفي كوتاه مفهوم سالمندي و سالمندآزاري و بررسي اهميت مسيله سالمند‌آزاري و پيشگيري از آن در سطح سازمان ملل متحد و موضع نظام عدالت كيفري ايران پيرامون سالمند‌آزاري و كيفر آن با نگاهي بر قوانين انگلستان، در پايان اين‌گونه نتيجه مي‌گيرد كه در حقوق كيفري ايران همانند انگلستان شاهد حمايت كيفري ماهوي افتراقي از سالمندان بر پايه معيار آسيب‌شناسانه‌شان نيستيم.

The aged period is the last section of everybody’s development. Due to their specific physical and psychic characteristics, people are the target of many abuses inside or outside the family in this period. Hence, in order to decrease the probability of primary or secondary victimization of elders, their criminal policies must be specific. In addition to the brief introduction of elder and elder abuse and its prevention significance in the United Nation (UN) and Iran, the present study concludes that similar to England, differential substantive penal protection of elders on the basis of its pathological criterion is not observed in Iran’s penal law.