بررسي مقايسه‌اي اثر ديچ كردن توسط تكنسين‌هاي لابراتوار با روش استاندارد بر دقت لبه‌اي رستوريشن‌هاي ريختگي

Comparative evaluation of the effect of ditching by laboratory technicians and standard approach on marginal adaptation of cast restorations

چكيده مقدمه: تطابق مارژينال رستوريشن‌ها براي موفقيت طولاني مدت آن‌ها ضروري مي‌باشد. از آن‌جا كه دندان‌پزشكان به طور معمول ديچ داي را به تكنسين لابراتوار محول مي‌كنند و ديچ داي مي‌تواند تاثير به‌سزايي در تطابق مارژينال داشته باشد، هدف از پژوهش حاضر مقايسه ديچ كردن داي توسط تكنسين‌هاي لابراتوار با روش استاندارد بر دقت رستوريشن‌هاي ريختگي بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي- آزمايشگاهي بر روي دندان آكريلي مولر اول سمت چپ فك پايين تراش رستوريشن فلز– سراميك با خط خاتمه تراش چمفر عميق انجام شد. 30 كست از مدل تهيه شد كه 25 عدد توسط تكنسين‌هاي لابراتوار شاغل در شهر اصفهان و 5 عدد توسط متخصص پروتز‌هاي دنداني به روش استاندارد ديچ شد. سپس روي داي‌هاي ديچ شده كستينگ ساخته شد و اختلاف مارژين عمودي در چهار سطح دندان در دو گروه توسط استريو ميكروسكوپ و نيز دوربين ديجيتالي اندازه‌گيري شد. نتايج با استفاده از آزمون‌هاي آماري t-test و ANOVA با سطح معني‌داري 05/0 تحت بررسي آماري قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين اختلاف مارژين عمودي همه سطوح در گروه تكنسين‌هاي لابراتوار و گروه استاندارد به ترتيب 04/318 ± 03/436 و 49/83 ± 17/117 ميكرون بود و اختلاف از نظر آماري معني‌دار بود (001/0 p value < ). اما ميانگين اختلاف مارژين عمودي سطوح مختلف در گروه استاندارد (95/0 = p value) و گروه تكنسين‌هاي لابراتوار (58/0 =p value ) از نظر آماري معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين پژوهش ديچ استاندارد توسط دندان‌پزشك از دقت بالاتري برخوردار است. اجراي برنامه‌هاي آموزشي براي تكنسين‌هاي لابراتوار جهت ديچ داي و ارجاع موارد مشكوك به دندان‌پزشك ضروري به نظر مي‌رسد. كليد واژه‌ها: دنداني، تطابق مارژينال، لابراتوار.

Abstract Introduction: Marginal adaptation of cast restorations is essential for their long-term success. As dentists usually assign ditching of dies to laboratory technicians, and ditching has a significant effect on marginal adaptation, the aim of this study was to compare ditching by laboratory technicians and standard approach on marginal adaptation of cast restoration. Materials and Methods: In this laboratory experimental study a metal-ceramic preparation was carried out on an acrylic left mandibular first molar with a heavy chamfer finish line. Thirty working casts were obtained, 25 of which were ditched by laboratory technicians working in Isfahan and 5 others were ditched by a prosthodontist according to a standard approach. Then, castings were made on the ditched dies and vertical marginal discrepancies were measured in both groups under a stereomicroscope and with the use of a digital camera on four tooth surfaces. Data was analyzed using t-test and ANOVA. Statistical significance was defined at p value < 0.05. Results: Mean vertical marginal discrepancies of all the tooth surfaces were 436.03 ± 318.04 and 117.17 ± 83.49 microns in the laboratory technician and standard groups, respectively, with statistically significant differences between the two groups (p value < 0.0001). However, there were no significant differences between the means of vertical marginal discrepancies in the standard (p value = 0.95) and laboratory technician (p value = 0.58) groups. Conclusion: Based on the results, ditching by dental practitioners is more accurate. It appears provision of educational program for laboratory technicians on ditching dies and referring the questionable cases to dental practitioners are essential. Key words: Dental, Laboratory, Marginal adaptation.