بررسي مقايسه‌اي مقاومت به شكست دندان ترميم شده با دو روش اينله كامپوزيت رزين و ترميم مستقيم

A comparative evaluation of fracture resistance of teeth restored with inlay and direct composite resin techniques

چكيده مقدمه: يكي از محاسن كامپوزيت رزين به عنوان ماده ترميمي، توانايي برگرداندن استحكام از دست رفته دندان است. نحوه كاربرد كامپوزيت رزين‌ها مي‌تواند بر روي اين توانايي تاثير بگذارد. بدين جهت طي يك بررسي آزمايشگاهي اثر دو روش ترميم با كامپوزيت رزين با استفاده از عوامل باند مينايي و عاجي بر مقاومت به شكست دندان ترميم شده مورد مطالعه قرار گرفت. مواد وروش‌ها: در اين مطالعه تجربي آزمايشگاهي تعداد 50 عدد دندان پرمولار سالم گردآوري و به 5 گروه تقسيم شدند و پس از مانت در آكريل و تهيه حفره‌هاي مزيواكلوزوديستالي با روش‌هاي زير ترميم گرديدند. گروه 1 دندان‌هاي ترميم شده به روش اينله رزين كامپوزيت، گروه 2 دندان‌هاي تراش نخورده به عنوان گروه شاهد، گروه 3 دندان‌هاي ترميم شده به روش اچينگ مينا و كاربرد عامل باندينگ مينايي و ترميم با رزين، گروه 4 دندان‌هاي تراش خورده ترميم نشده و گروه 5 دندان‌هاي ترميم شده با اچينگ مينا و كاربرد عامل باند كننده عاجي و ترميم با رزين كامپوزيت. پس از آماده‌سازي نمونه‌هاي هر گروه تحت نيروي فشاري نتايج تحت آناليز واريانس يك طرفه و مقايسه دو به دو توسط آزمون t قرار گرفتند (05/0 = ?). يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار براي گروه‌هاي 1 تا 5 به ترتيب در گروه 1 برابر 87 (16/23) -گروه 2 برابر 142 (77/53)- گروه 3 برابر 87/60 (52/11)- گروه 4 برابر 12/41 (08/12) و در نهايت گروه 5 برابر 5/91 (60/23) كيلوگرم نيرو محاسبه گرديد. آناليز آماري يافته‌ها وجود تفاوت معني‌دار بين گروه‌هاي 2، 3 و 4 را نشان داد (05/0 > p value). گروه‌هاي1 و 5 تفاوت معني‌داري نداشتند (05/0 < p value). نتيجه‌گيري: دندان‌هاي تراش خورده ترميم نشده ضعيف‌تر از دندان‌هاي ترميم شده بودند. ترميم دندان‌ها به روش اينله كامپوزيتي و روش اچينگ مينا همراه با كاربرد مواد باند كننده عاجي مقاومت به شكست دنداني را افزايش داد؛ اما از اين نظر با هم تفاوتي نداشتند. ترميم دندان‌ها با استفاده از كامپوزيت رزين باند شده سبب افزايش مقاومت به شكست دندان‌هاي تراش خورده گرديد. كليد واژه‌ها: كامپوزيت رزين‌ها، باندينگ دنداني، اينله‌ها.

Abstract Introduction: Composite resin restorations have the advantage of restoring the strength of lost tooth structures, which is affected by the technique in which composite resins are used. The aim of this in vitro study was to compare the effect of two restorative techniques with composite resin and enamel and dentin bonding agents on fracture resistance of restored teeth. Materials and Methods: In the present in vitro study fifty extracted human maxillary premolars were divided into five groups, mounted in acrylic resin and restored as follows after MOD cavities were prepared: group 1: composite resin inlay restoration; group 2: unprepared teeth as controls; group 3: etched enamel and direct composite resin restoration with enamel bonding agents; group 4: prepared but un-restored teeth; group 5: etched enamel, DBA application and composite resin restoration. The samples were prepared and subjected to a compressive force. Data was analyzed using one-way ANOVA; t-test was used for two-by-two comparisons (? = 0.05). Results: The mean fracture resistance values in kgf and standard deviations were 87 (23.16), 142 (53.77), 60.87 (11.52), 41.12 (12.08) and 91.5 (23.60) in groups 1, 2, 3, 4, and 5, respectively, with statistically significant differences between groups 2, 3 and 4 (p value < 0.05). There were no significant differences between groups 1 and 5 (p value > 0.05). Conclusion: The results showed that prepared but un-restored teeth were less fracture resistant than restored teeth. No significant differences were noted in fracture resistance between teeth restored with composite inlay (group 1) and etching the enamel and application of DBA and composite resin (group 5), although both techniques increased fracture resistance. Restoration of prepared teeth with bonded composite resin increased fracture resistance. Key words: Composite resins, Dental bonding, Inlays.