مقايسه زمان واكنش ، حواس پرتي و خستگي در رانندگان درگير در تصادفات و رانندگان عادي

Comparison of reaction time,distraction and fatigue in the drivers involved in accidents and normal drivers

اين پژوهش با هدف مقايسه زمان واكنش، حواس‌پرتي و عامل خستگي در رانندگان داراي تجربه تصادف با رانندگان عادي اجرا شد. روش پژوهش پس‌رويدادي و جامعه آماري شامل رانندگان داراي تجربه تصادف كه به مراكز ترافيك ارجاع شده بودند و گروهي از رانندگان بدون تجربه تصادف بودند، كه از ميان آنها، دو گروه 30 نفري به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزارهاي سنجش شامل زمان‌سنج واكنش (داندرس، 1968)، آزمون حواس‌پرتي تولوز ـ پيرون (پيرون، 1986) و آزمون خستگي (كروپ و همكاران، 1989) بود. داده‌ها از طريق تحليل واريانس چندمتغيري (مانوا) تحليل شد. يافته‌ها نشان داد، زمان واكنش دست و پا در رانندگان درگير در تصادفات رانندگي به‌صورت معناداري (01/0 > P) بالاتر از گروهي است كه چنين تجربه‌اي نداشته‌اند. همچنين حواس‌پرتي و خستگي در افراد تصادف كرده به‌صورت معناداري (01/0 > P) بالاتر از گروهي بود كه تجربه تصادف در رانندگي نداشتند.

The aim of this research was to compare the reaction time, distraction and fatigue factor between two groups of drivers with accidental experience and no accident experience. Method of research was ex-post facto and statistical population were all drivers with accidental experience who referred to traffic centers and drivers with no accident experience, among them two groups of thirty were selected with the use of simple random sampling. Assessment tools consisted of Reaction Chronoscope (Dunders, 1968), Toulous-Pieron’s Distraction Test (Pieron, 1986), and Fatigue Test (Krupp et al, 1989). Data were analyzed using multivariate analysis of variance (MANOVA). Results showed that average of feet and hand reaction time is significantly higher in the accident-experienced drivers than no accident experience drivers (P < 0.01). Also distraction and fatigue was higher in the accident-experienced drivers than drivers with no accident experience (P < 0.01).