مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري

چكيده فارسي :

مقاله حاضر به بررسي تجربه زنان از امنيت، پيامدهاي ترس آنها در استفاده و دستيابي به عرصه عمومي، نقش طراحي شهري در برنامه‌ريزي مكان‌هاي ايمن براي زنان و برخي از روندها و راه‌حل‌ها در زمينه حل مسايل زنان و ايمني جامعه مي‌پردازد. برنامه‌ريزي شهري و برنامه‌ريزي آموزشي در پاسخ به رهيافت‌هاي گذشته‌اي كه تعريف، تفسير و اقدام براي برنامه‌ريزي، تجارب زنان در فضاي شهري را ناديده مي‌گرفت، به شدت به ابعاد جنسيتي حساسيت نشان مي‌دهند. امروزه دوران برنامه‌ريزي سوم شامل مفاهيمي مثل جنسيت و برنامه‌ريزي هدفمند است كه هدفش كشف، آزمون، تجزيه و تحليل و به چالش كشيدن فكر و اقدام برنامه‌ريزي متعارف از منظر جنسيت است (فرتي ، 1997). در سال‌هاي اخير مسيله زنان و اجتماع ايمن در زمينه برنامه‌ريزي و طراحي شهري مورد نظر بسياري از مبتكران در استراليا و كشورهاي ديگر بوده است (شهر ليورپول، شهر تورنتو). هدف چنين پروژه‌هايي اين بوده است كه برنامه‌ريزي و طراحي را در مناطق شهري تحت تاثير قرار دهند و برنامه‌هايي عرض كنند كه ميزان امنيت و درك امنيت براي زنان در استفاده از حوزه عمومي را افزايش دهند. ليويتت1 (1986) مي‌گويد: «زنان با مشكلات زيادي دست به گريبان‌اند كه ديگر نمي‌توان جنسيت را در عمل برنامه‌ريزي ناديده گرفت» كوپر ماركوس سركيسيان2 (1986) و استيمپسون3 (1981) نيز به اهميت مقوله جنسيت در برنامه‌ريزي تاكيد دارند. ديدگاه‌هاي فمينيستي درباره الگوهاي نابرابري در فضا و فرهنگ تصديق مي‌كنند كه ترس بايد در تيوري كنترل اجتماعي نسبت به خشونت مورد توجه بيشتر قرار بگيرد (والنتاين، 1989). ترس اغلب مبتني بر اسطوره‌هايي درباره امنيت زنان در مكان‌هاي عمومي است و بسياري از برنامه‌ها اخيراً براي برطرف كردن اين اسطوره‌ها اجرا مي‌شود. اما، مسيله ترس، تجربه زنان از امنيت در حوزه عمومي را تحت تاثير قرار مي‌دهد و مي‌توان به گونه‌اي طراحي و برنامه‌ريزي كرد كه اين ترس را كاهش داد.