بررسي تاثير تمرين مهارت‌هاي حركتي بر روي برادي‌كينزيا و يادگيري حركتي در بيماران مبتلا به پاركينسون

• The Effects of Motor Skill Practice on Bradykinesia and the Influence of Motor Learning in Parkinson Disease

مقدمه و هدف: يكي از اختلالات اصلي در بيماري پاركينسون، برادي كينزيا است. هدف اين مطالعه، تعيين تاثير يك هفته تمرين حركتي رساندن دست به دهان در پاسخ به محرك بينايي روي برادي كينزيا و يادگيري حركتي در بيماران مبتلا به پاركينسون بود. مواد و روش‌ها: در يك مطالعه آزمايش باليني مدت زمان واكنش حركتي در نه بيمار مبتلا به پاركينسون آيديوپاتيك در مقايسه با يك گروه از افراد سالم مورد بررسي قرارگرفت. افراد به مدت يك هفته هر روز در پاسخ به محرك بينايي تمرين رساندن دست به دهان را به تعداد 120 مرتبه انجام مي‌دادند. عملكرد افراد با استفاده از دستگاه آناليز حركتي كينماتريكس در شروع تحقيق و روزهاي دوم و هفتم تمرين وسپس در روز چهاردهم، پس از يك هفته از اتمام تمرينات مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج: علي‌رغم كاهش مدت زمان واكنش حركتي بعد از يك هفته تمرين در بيماران، اين كاهش تنها بين جلسات اول و دوم ارزيابي (دو روز تمرين) معنادار بود (01/0 P < ) و بين جلسات دوم و سوم تنها به سطح معناداري نزديك شد (06/0 P=). ارزيابي جلسه چهارم يعني پس از يك هفته از اتمام تمرينات، حاكي از عدم وجود اختلاف معناداري بين جلسات دوم وسوم ارزيابي بود. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه، تمرين در كوتاه‌مدت سبب بهبودي برادي كينزيا در بيماران مبتلا به پاركينسون مي‌شود، اما در بلندمدت از ميزان بهبودي كاسته مي‌شود. تمرين مهارت‌هاي حركتي مي‌تواند به عنوان روشي موثر و با تاثيراتي بادوام در بيماران مبتلا به شدت خفيف تا متوسط بيماري پاركينسون در نظر گرفته شود، البته همچنان نياز به تحقيقاتي با طول دوره تمرين و ماندگاري نتايج بيشتر وجود دارد.

Background and Objective: One of the most prominent disturbances in Parkinsonʹs disease (PD) is bradykinesia. The presnt study sought to examine the effect of 1-week motor skill practice, hand to mouth movement on bradykinesia and the impact of motor learning on PD patients. Materials and Methods: In a clinical trial, the performance of 9 right-handed PD patients in reaction time was compared to nine demographically matched healthy control subjects. Participants practiced reaching the hand to mouth movement in response to visual stimulus 120 times each day for 1-week. Using Kinemetrix 3D Motion Analysis system, the effect of motor skill practice on bradykinesia and the influence of motor learning were investigated. The pretest performance was compared to performances the post test, seventh and fourteenth days of the study. Results: Mean RT decreased significantly after 1-week practice in the healthy control group. Patientsʹ mean RT decreased after 1-week practice, but this reduction was significant only between the first and the second test sessions (P < 0.01). However, between the second and the third test sessions only close to the significant level (P= 0.06). Evaluation of the fourth test session, i.e., 1-week after the end of practices, was indicative of a non-significant difference between the third and fourth test sessions. Conclusion: Short-term practice can improve bradykinesia in patients with PD but the benefit of practice in the long-term is reduced. Practice is a useful method with sustained effects after 1-week in the mild to moderate PD patients. Further follow up studies on the advantages of longer term of practice and loner retention periods are warranted.