كاربرد تحليل‌هاي هرمنوتيكي و تاويل‌گرايانه در شعر حافظ

Applying Hermeneutic and Interpretive Analyses to the poetry of Hafez

يكي ازمناسب‌ترين نمونه‌هاي شعري در بررسي‌هاي تاويل گرايي و تحليل‌هاي هرمنوتيكي، شعر حافظ است. تمايز بين لايه‌هاي رويين و زيرين در شعر حافظ، جاي دادن شعر او در چارچوبِ زبانِ اشارت و روي آوردن به تاويلِ مبتني برچندگانگي معنايي، از بايستگي‌هاي فهم زبان و انديشه رندانه اين شاعر انديشمند و شيرين سخن است. در شعر تاويل پذير عرفاني حافظ، چندگانگي معنايي، ويژگي بارز آن است. اين چندگانگي معنايي وپريشان ظاهريِ شعر حافظ، تاويل گرايي وتحليل هرمنوتيكيِ شعراورا هرچه بيشتر بايسته مي‌كند؛ چرا كه در پرتو تاويل هرمنوتيكي، چندمعنا‌پذيري وانسجام معنايي كشف ونشان داده مي‌‌شود. اگر بپذيريم كه شعر حافظ، نمونه عالي يگانه انگاري، رندانه است و زبان عادت ستيزِ رمزي او در اوجِ تاويل‌پذيري، ضرورتِ خواندن و تاويل شعر او در دو ساحت ِمعنايي با دوخوانش، دومعنا و دوخطاب بيشتر مي‌شود.

One of the most suitable poetic instances of interpretive studies and hermeneutic analyses is Hafezʹs poetry. To understand the free-spirited language and ideas of this intellectual and eloquent poet, it is necessary to distinguish the surface and deep layers of his poetry in an allusive language framework, and to engage in a multiple semantic interpretation. Semantic multiplicity is a vivid feature of his interpretable mystic poetry. This semantic multiplicity makes it necessary to hermeneutically analyse his poetry, because in the light of hermeneutic interpretation this semantic multiplicity and coherence is elicited and revealed. If we admit that the poetry of Hafez is unique and his mysterious language is highly interpretable, it becomes clear why his poetry must be interpreted and read in two distinct ways.