عرفان و قدرت سياسي

Mysticism and Political Power

معلول شرايط تاريخي، اجتماعي‌دانستن عرفان، نفي رابطه عرفان و قدرت سياسي، مخرب‌دانستن اين رابطه در صورت وجود، سه وجه سلبي ديدگاه‌هاي منتقدان در قبال رابطه عرفان و قدرت سياسي است. به نظر مي‌رسد اين ديدگاه‌ها پيش از اينكه معلول پژوهشي آزاد و رها از پيش‌فرض‌هاي ذهني باشند، درگير تنگناهاي متدولوژيك و معرفتي انديشه غربي بوده‌اند. پيش‌ساخته‌هايي ذهني كه با تطبيق بي‌قواره مسيله بومي ـ اسلامي با تجربيات انديشه‌اي ـ اجتماعي غربي مسير تحليل را به اشتباه مي‌برد. از اين‌رو، نگارنده در اين مقاله ضمن نقد اين ديدگاه‌ها قايل به نسبت وجودي بين عرفان در وجوه انديشه‌اي و اجتماعي با قدرت سياسي است. نسبت وجودي بدين معناست كه وقوف بر حقيقت تكليف سياسي بر ذمه عارف مي‌گذارد.

The three aspects mentioned by the deniers of the relation between mysticism and political power are as follows: considering mysticism as the result of historical-social circumstances, denying the relation between mysticism and political power, and regarding this relation destructive if it exists. It seems that these perspectives have been involved in the methodological and cognitive struggles of the West instead of being the result of an investigation free from presuppositions; these presuppositions mislead the process of analysis by the incorrect comparison between the original-Islamic matters and the Western reflectional-social experiences. Therefore, in this article, criticizing these perspectives, the author believes that there is an existential relation between political power and mysticism in both social and reflectional aspects. Existential relation means that understanding the reality will create a political duty for the mystic. Key expressions: mysticism, political power, existential relation