زيبايــي و وجــود نزد افلاطون

Plato on Beauty and Being

زيباشناسي و هستي‌شناسي نزد افلاطون جداي از يكديگر نيستند. از اين رو لازمه شناخت زيبايي، وجود است و شناخت وجود ضرورتاً به طرح مسيله زيبايي مي‌انجامد. لذا زيبايي چه محسوس و چه معقول مباني متافيزيكي ويا هستي شناختي دارد: گوهر زيبايي در نسبت با فاعل شناسنده تعريف نمي‌شود و يا در تركيب و نظم اجزا يك چيز نيست، به عكس زيبايي پرتو خير است و گوهري عيني (ابژكتيو) دارد. موضوع اين مقاله تبيين پيوند زيبايي و وجود نزد افلاطون اساساً بر مبناي هيپياس بزرگ، ميهماني و فايدروس است و بدين وسيله بيان تفاوتي است كه ميان زِيباشناسي افلاطون و زِيبا شناسي مدرن وجود دارد.

Contrary to modern aesthetics, in Plato beauty is related to being. So, the essence of beauty should be envisaged in relation to being. For instance, beauty in Phaedrus is defined as radiation or splendor of the Good. From this follows that beauty is objective reality: a beautiful thing is not beautiful because one judges it to be so; it is beautiful in itself, independently of human mind. The aim of this paper is to examine the relationship between beauty and being in Symposium and Phaedrus.