تشكيل قراردادها از طريق نمايندگي سامانه هوشمند

Formation of Contracts Through an Intelligent Agency

تجارت الكترونيكي به سرعت در حال توسعه است. در اين ميان، تشكيل قراردادهاي الكترونيكي توسط سيستم اتوماتيك و خودمختار توجه بسياري از نويسندگان حقوقي و تنظيم كنندگان كنوانسيون‌هاي بين‌المللي را به خود جلب كرده است. اين سيستم قادر است بدون دخالت و مشاركت شخص انساني و صرفاً بر اساس دانش و هوش تعبيه شده در درون خود نسبت به ايجاب و قبول و تعيين شرايط قرارداد اقدام كند. سوال اساسي كه از جهت حقوقي مطرح مي‌شود اين است كه، آيا بر اساس مباني حقوقي، قراردادهاي منعقده توسط چنين سيستمي صحيح تلقي مي‌شود. در سيستم‌هاي حقوقي دنيا نسبت به توجيه انعقاد قرارداد توسط سيستم هوشمند، نظرات و راه‌حل‌هاي متعددي مطرح شده است كه در اين مقاله به اختصار بيان مي‌شود. سپس صحت تشكيل قراردادهاي الكترونيكي به نحو خودمختار از منظر حقوق ايران و بر اساس قانون تجارت الكترونيكي سال 1382 و مباني فقهي آن مورد بحث قرار مي‌گيرد. نهايتاً، صحت و الزام‌آور بودن چنين قراردادهايي از ديدگاه حقوق و مباني فقهي مورد بررسي قرار مي‌گيرد.

Electronic commerce is expanding very fast. Among many issues, the formation of electronic contracts through an automated and autonomous system has received a lot of attention from legal academics, researchers and drafters of international conventions. This system could make an offer and acceptance and could determine the terms and conditions of a transaction without any human intervention or participation. Thus, the question has been raised whether a contract which is made by such automated system is legally valid. There are various arguments for the validity of contracts made by using intelligent systems. In this paper, we first examine the different views regarding the validity of contracts made by intelligent systems.Then, the validity of the autonomous formation of the electronic contracts in the context of Iranian legal system, the Iranian Electronic Commerce Act and Islamic jurisprudence will be investigated. Finally, we argue that such contracts are valid and binding from both legal and jurisprudential perspectives.