رابطه لذت و خوبي و دلالتهاي تربيتي آن

Relationship between Hedonism and Righteousness and Its Training Indications

نظريه لذت گرايي مدعي است كه خوبي همان لذت و لذت همان خوبي است. اين نظريه ابتدا توسط آريسيتپوس در يونان باستان مطرح شد و اپيكور ديگر فيلسوف يوناني آن را به عنوان نظريه اي فلسفي در حوزه اخلاق گسترش داد. در دوران جديد توسط افرادي همچون لاك، هيوم، اسپينوزا، بنتام و ميل دوباره مطرح شد. اين نظريه در روزگار قديم توسط افلاطون و ارسطو مورد نقد قرار گرفت. آن دو معتقدند كه لذت جداي از خوبي است و فيلسوفان اسلامي نيز همين عقيده را دارند. در دوران جديد افرادي همچون جورج مور، كه داراي همين عقيده‌اند نقدهاي جدي بر آن وارد ساخته اند. اين افراد برخلاف لذت گرايان معتقد هستند كه اساسا لذت و خوبي دو امر جدا است و قابل تاويل به يكديگر نيست. ديدگاه اين مقاله برخلاف هر دو ديدگاه و جمع ميان آن دو است.

The theory of hedonism states that righteousness and enjoyment are the same. It was Aristippus of ancient Greece who first presented this idea, and then, Epicurus, again of ancient Greece, developed the idea and presented it as a philosophical doctrine in the field of ethics. In recent eras, scholars such as Hume, lock, Spinoza, Bantams and Mill revived it again. The theory had already been criticized by Plato and Aristotle. They emphasized that enjoyment was not the same as righteousness. Islamic philosophers presented similar idea. Recently, people like George More, having the same idea criticized hedonism seriously. The opponents of hedonism believe that enjoyment and righteousness are essentially different from each other, and can never be the same. The present article is intended to present a new approach, which is a combination of both.