مستندسازي و بررسي گويشهاي ايراني به عنوان ميراث فرهنگي

The Documentation of Iranian Dialects as Cultural Heritage

در اين روزها، حفظ و صيانت ميراث فرهنگي به عنوان بخشي مهم از هويّت ملّي، مورد توّجه مردم و مقامات كشور قرار گرفته است. با اين وجود ، به نظر نمي‌رسد چنين همّتي تاكنون صرف ميراث فرهنگي «معنوي» ايران شده باشد. نظر به اين‌كه سرعت نابودي گويشها بسيار بالاتر از سرعت نابودي ديگر ميراث‌ معنوي است و مرگ آنها بر بسياري از عقايد و رسوم و باورها تاثير مي‌گذارد، يكي از دغدغه‌هاي مهم ملّي بايد حفظ اين ميراث‌ مهّم، آسيب‌پذير و پراكنده باشد. در اين مقاله، ضمن پرداختن به كلياتي چون مفهوم زبانهاي در خطر و در حال انقراض، به زبانهاي ايراني پرداخته شده و تاريخچه، آسيب‌شناسي و نيازهاي مرتبط با مطالعات گويشي (با تاكيد بر مقوله «مستندسازي زبان ») بررسي شده است.

Maintenance of the cultural heritage as a part of the national identity has recently drawn the attention of Iranian people and officials. However, it seems that such an interest has not been shown in the "spiritual" cultural heritage of Iran. Since many of the Iranian languages and dialects are on the verge of extinction, and their death will surely affect many other traditions and beliefs, one of the major national concerns of the officials should be the maintenance of their important, endangered, and scattered cultural heritage. This article deals with the issues of the endangered languages, and focuses on the Iranian languages, emphasizing on "language documentation", aiming to provide a modern, scientific method for preserving these dialects.