معماري در دنياي چند جهاني: تحليل رابطه ميان معماري و بستر فرهنگي بر اساس ديدگاه تعاملي

Architecture in Many Global Word; Analytical Study on Relations between Architecture and Cultural Context

چندجهاني شدن، به شرايطي اطلاق مي شود كه در آن شيوههاي مختلف مواجهه با موضوع جهاني شدن، در قالب نگرش منطقهگرايي و رويكرد جهاني- بومي شدن به رسميت شناخته ميشود. در چنين موقعيتي، موضوع شيوه تعامل معماري و فرهنگ، بهعنوان يكي از جنبههاي رابطه انسان و محيط مصنوع و با هدف ارتقا كيفيت آن، چالشي قلمداد ميگردد كه بر حوزه انديشه و به تبع آن عمل معماري سايه افكنده است. براي مواجهه كارساز با چالش مذكور، بازتعريف دو واژه فرهنگ و معماري و تبيين ساختار تعاملي آنها در عرصه تفكرات جهاني ضروري است. پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحليل محتواي معنايي و روش تحليل منطقي، برخي از بسترهاي موثر برتعاملات ميان فرهنگي را با نگاهي ژرفانگر، تحليل نمايد. فرض بر اين است كه اگر گفتمان معمارانه، در عرصه تعاملات جهاني بر اساس فرهنگهاي منطقهاي و بر اساس تبيين چهار واژه «فرهنگ»، «فناوري»، «هويت» و «مكان» گسترش يابد، روابط ميان فرهنگي در ساير حوزههاي علمي و هنري، با بالندگي بيشتر و مبتني بر اهداف دست يافتنيتر، گسترش خواهند يافت.

Nowadays, globalization pays more attention to regional cultures than before. In addition to dogmatic approaches which interpret globalization as a product of western Imperialism, there are other viewpoints which accept cultural diversity and consider particular regional way of confronting globalization, as “Many Globalization”. Among all cultural issues, architecture as the symbol of culture plays an important role in a cultural perspective to globalization. The interaction between Architecture and culture, defined in human and built-environment relationships, challenges both theoretical and practical field of architecture. To confront this challenge effictively, it is more important to re-identifying both sides of this interaction, namely culture and architecture. Cultural context is represented by architecture. There are movements in the world that support cultural-based theory instead of modern standardized ones to revival sustainable cultural identity. This study, considers to have a deep look at human’s interactions theory, based on content analyzing research method. The suggestion is that if architectural discourse extends on global interaction, cross cultural relationships in science and art fields will be more accessable. The result is drawing a theoretical framework which organizes culture-architecture interaction to represent a new definition of identity and cultural–regional characteristics.