بررسي ويژگي‌هاي نثر روزنامه‌نگاري ده‌خدا

The study of the characteristics of Dehkhoda’s journalistic prose

با پيروزي انقلاب مشروطه، روزنامه‌نگاري از انحصار دربار خارج شد و شيوه متكلف آن در انزوا قرار گرفت. به اين ترتيب هم‌زمان با خارج شدن زبان به عنوان ابزار قدرت از سلطه دربار، آزادي بيان نيز دوران كوتاه درخشش خود را آغاز كرد. ده‌خدا كه از بزرگ‌ترين نويسندگان و ادباي عصر خود بشمار مي‌رفت، در مبارزه سياسي به ابزار زبان و قلم توسّل جست. او گونه‌هاي زباني موجود در فضاي جامعه را در نثر خود معرفي كرد و در مقابل زبان تك صدايي دربار قرار داد. وي با بهره‌گيري از زبان محاوره‌اي، فاصله‌اي را كه قرن‌ها ميان زبان گفتار و نوشتار ايجاد شده بود، از ميان برد و راه را براي ساده‌سازي سبك نگارش فارسي هموار ساخت. اين نوشتار به بررسي سبك نثر روزنامه‌نگاري ده‌خدا پرداخته و شيوه‌هايي كه وي در مبارزه زباني خويش از آنها استفاده نموده، نشان داده است.

Upon the victory of Constitutional Revolution, journalism came out of the monopoly of the court, and its adorned style soon fell out of favor. In this way at the same time that language as a means of power was set free from the influence of the court, freedom of speech began its short illuminating period. Dehkhoda who was regarded as one of the key literary figures of his time, in his political struggle, resorted to language and writing. He introduced in his prose variety of language genres that existed in that social climate and set it against the unique language of the Court. Taking advantage of the colloquial language, he removed the gap that existed for centuries between the written and spoken language and in this way paved the way for simplifying the Farsi writing style. This article is concerned with the study of Dehkhoda’s journalistic prose style and it demonstrates the different styles he has employed in his fight through the language.