ويژگي هاي اقليمي و روستايي در داستان نويسي خراسان

The Regional Specifications of Story Telling of Khorasan

اقليم گرايي در داستان نويسي معاصر ايران به طور جدّي از دهه هزار و سيصد و سي شمسي آغاز مي شود و در دهه هاي چهل و پنجاه به اوج خود مي رسد. داستان هاي اقليمي غالباً بازتاب دهنده ويژگي ها و عناصر مشتركي چون فرهنگ، باورها، آداب و رسوم يك منطقه جغرافيايي اند. با توجّه به خاستگاه نويسندگان و ويژگي هاي اقليمي بازتابيده در آثارشان، پنج حوزه يا شاخه داستان نويسي اقليمي شمال، جنوب، غرب(كرمانشاه)، شرق(خراسان) و آذربايجان، در داستان نويسي معاصر ايران قابل تشخيص است. اين مقاله پس از دادن تعريفي از داستان اقليمي و برشمردن ويژگي هاي آن- كه خود مستخرج از داستان هاي اقليمي پنج حوزه مذكور و مشترك در ميان همه آن هاست- به معرّفي انتقادي داستان هاي اقليمي و روستايي خراسان و برشمردن ويژگي هاي آن ها با ارايه شواهد و نمونه هاي متني، مي پردازد

Regionalism in the contemporary Iranian story telling begins seriously in the 1930s and reaches its peak in the 1940s or 1950s. The regional stories reflect mostly the common specifications and elements, such as cultures, beliefs, rules and ceremonies in the geographical area. In the contemporary Iranian story telling, with respect to the geographical origins of writers and regional specifications reflected in their worksfive realms of regional story telling in the north, south, east (Khorasan), west (Kermanshah), and Adharbayejan are reflected After presenting the definition of regional story, This article critically counts and introduces regional stories of Khorasan and their specifications..