بررسي سياست‌هاي ناتو در منطقه اوراسيا بر اساس نظريه برساخته‌گرايي

A Review on NATOʹʹs Policies in EurasiaBased on Constructivist Theories

يكي از مهمترين مسايل پيش روي سازمان پيمان آتلانتيك شمالي (ناتو) در دوران پس از فروپاشي اتحاد شوروي، تداوم حيات اين سازمان و تطبيق اهداف و برنامه هاي آن بر اساس شرايط نوين جهاني بوده است. در اين زمينه، ناتو طي دو دهه گذشته تلاش هاي فراواني انجام داده و با ايجاد نوعي تحول هويتي در كاركردها و ماموريت هاي خود، نه تنها همچنون رقيب ديرين خود، پيمان ورشو، از هم نگسست بلكه موفق به جذب اعضاي جديدي در مناطق مختلف جهان شده و كارويژه هاي خود را به موضوعات نويني تسري داده است. در مقاله حاضر تلاش خواهد شد تا با بررسي ساختار نوين نظام بين الملل براساس تيوري هاي هويت ساختي، به بررسي شيوه تحول در كاركرد ناتو، نحوه گسترش حضور اين كشور در منطقه اوراسيا و اهداف و برنامه هاي آتي اين سازمان در ميان كشورهاي اين منطقه كه از اهميت ژيوپليتيكي بسيار دارد، پرداخته شود.

One of the main issues faced by the North Atlantic Treaty Organization (NATO) in the post-Cold War period has been the continued existence of the organization and accommodating its goals and agenda with the new world conditions. NATO in this relation has made utmost efforts within the past two decades and by making a kind of identity transformation in its functions and missions, not only did not collapse as its old rival did, but also managed to attract new member states in various parts of the world, expanding its functions to new subjects. This paper tries to study the new structure of the international system according to the constructivist theories and explore the method of change in NATO’s function, the expansion of the organization’s presence in Eurasia and its future objectives among the regional countries which enjoy high geopolitical importance.