بررسي ويژگي هاي نثر روزنامه نگاري دربار قاجار

Investigating the Features of Journalistic Prose at Gajar Court

به دنبال ورود صنعت چاپ به كشور و انتشار نخستين روزنامه هاي ايراني توسط دربار قاجار و رشد و تحول آن ، نوع ادبي تازه اي به نثر فارسي راه يافت كه نوع روزنامه نگاري نام داشت. از آن جا كه در اين زمان، هنوز زبان روزنامه نگاري در كشور جا نيفتاده بود، از شيوه متكلف منشيانه، يعني همان شيوه نگارش رايج مكاتبات درباري براي نوشتن مقاله هاي روزنامه استفاده شد. اين زبان دشوار نه مورد فهم و پسند عامه مردم بود و نه دردها، شكايت ها و خواسته هاي ايشان را منعكس مي كرد. از اين رو با استقبال مردمي روبه رو نشد و با پيروزي انقلاب مشروطه و خارج شدن روزنامه نگاري از انحصار مطلق دربار، اين شيوه متكلف زوال يافت. اين نوشتار با نشان دادن تصويري از فضاي روزنامه نگاري دربار قاجار، به معرفي ويژگي هاي نثر روزنامه اي دربار پرداخته و دلايل افول آن را بيان داشته است.

Following the advent of printing industry in Iran and the publishing of the first Iranian newspapers by the Gajar Court, its growth and revival, a new literary genre, journalistic genre, found its way into the Persian prose. Since at that time, this journalistic language was quiet new in the country, articles of newspapers were written in the same eloquent style as was used for writing Court correspondences. This difficult language was neither well understood nor liked by the public, since it did not reflect their pains, complaints and their wishes. Thus, it was not well received by the people and with the victory of Constitutional Revolution and the freedom of journalism from the absolute monopoly of Court, this sublime style began to decline. This article by painting a picture of the journalistic atmosphere of Gajar Court, discusses its prose features, and deals with the reasons for its decline.