سروش

Soroush

در فرهنگ لغات زبان فارسي «سروش» برابر با جبرييل، رساننده پيام الهي به پيامبران و مردان برگزيده خدا معرفي شده است. نوشته اند سروش فرشته اي است كه پيغام آور باشد و نيز فرشته اي كه پيغام و مژده آرد و يا خبر و پيغام خير آورد و معاني ازين دست. در اغلب قاموس ها با كم و بيش تفاوت، همه در همان معني جبرييل از او ياد كرده اند. اما سروش در ادبيات ايران پيش از اسلام و در فرهنگ اوستايي و ادبيات زرتشتي فارسي ميانه، تعريف و وظايفي ديگر را برعهده دارد كه در متن مقاله به آن ها پرداخته شده است و با بررسي دقيق منابع پيش از اسلام در متون بازمانده پهلوي و اوستايي، براي سروش بيش از بيست وظيفه اين جهاني و آن جهاني را مي توان برشمرد، كه پيام رساني سروش را مي توان تنها يكي از آن ها دانست.

In Persian Dictionary Soroush equals Gabriel, the archangel, and is introduced as the deliverer of God’s message to prophets and selected men of god. It has been written that Soroush is an angel that brings good news and in most dictionaries with slight differences all regarded it as Gabriel. However, Soroush in the Persian Literature before Islam and in Avestai culture and Zoroaster’s Literature, and Middle Persian has another definition and has other duties which are dealt with in the text of this article. Thorough investigation of the sources before Islam in Pahlavi and Avestai manuscripts to date reveals that more than twenty duties in this world and the other world is attributed to Soroush whereas his duty as messenger is regarded as one out of many.