مُثُل افلاطون از منظر ارسطو و ابن سينا

Platonic Ideas from the Viewpoint of Aristotle and Avicenna

نظريه مثل در واقع ترسيم كننده زير بناي ساختار فلسفه و متافيزيك افلاطون است. با اطمينان مي‌توان گفت كه افلاطون با ارايه اين نظريه در صدد اين بود كه بتواند پيدايي عالم محسوسات را با نظر به ناپايداري آن و قابل شناخت نبودن يقيني آن توجيه كند. ارسطو در مواجهه با اين نظريه معتقد است كه قايل شدن به آن نتايج غيرمنطقي در پي خواهد داشت. ابن سينا نيز ضمن ارزيابي منفي از آن? آن را فاقد پشتوانه‌اي برهاني مي‌داند. نگارنده در صدد آن است كه ضمن ترسيم ساختار كلي اين نظريه در انديشه افلاطون و تبيين رويكرد ارسطو و ابن سينا نسبت به اين نظريه? نشان دهد كه چرا اين نظريه در مواجهه با نقادي‌هاي ارسطو و ابن سينا قادر به تبيين نظام پيدايي عالم- در كنار عالم مثل- نمي‌باشد.

Theory of ideas (muthul) in fact delineates the infrastructure of Plato’s philosophy and metaphysics. It can be stated with certainty that by presenting this theory, Plato intended to justify the generation of the mundus sensibili in view of its transitoriness and not being assuredly recognizable. Encountering this theory, Aristotle believes that professing to it would yield illogical results. Similarly, while giving a negative assessment of it, Avicenna regards it as lacking evidentiary support. Delineating the general structure of this theory in Plato’s idea and explaining the approach of Aristotle and Avicenna to this theory, the author seeks to show why this theory is not able to explain the system of the generation of the world – along with the world of ideas.