كليدواژه :
تبارشناسي , تحليل گفتمان , شاعران نوگرا , شعر كلاسيك
چكيده فارسي :
شعر فارسي عموماً به دو حوزه تقابلي كلاسيك/ نو تقسيم مي شود. اين تقابل كه با تاكيد بر گسست تاريخي، بسياري از امكانات شعر كلاسيك فارسي را به حاشيه مي راند، به مثابه يك گفتمان قابل بررسي است؛ گفتماني كه زمينه هاي معرفتي و سياسي - اجتماعي آن در آرا ِ بسياري از روشنفكران ايراني ديده مي شود، اما در نوشته هاي مهم ترين شاعران نوگرا، به حوزه بوطيقايي شعر گره خورده است. اين مقاله به تحليل انتقادي وجوه گفتماني نگاه نوگرايان به شعر كلاسيك، با تاكيد بر آرا ِ نيما يوشيج، احمد شاملو و مهدي اخوان ثالث مي پردازد و نشان مي‌دهد كه نوگرايان براي هويت بخشي به شعر نو، با استفاده از استراتژي هاي زباني خاص و در رويكردي تقابلي، با تكرار و بازتوليدِ احكامي قطعي و بديهي، تقليلِ وجوهِ مختلفِ شعر كلاسيك و نفيِ تنوعات آن، غيريت‌سازي و كتمانِ تاريخمندي، سو ِ تشخيصِ تفاوت ها و...، تلقي جمود و ايستايي در شعر كهن را طبيعي سازي كردند؛ چنان‌كه بسياري از آرا و پيش‌فرض هاي آنان به حوزه هاي ديگر، ازجمله نقد ادبي و پژوهش‌هاي دانشگاهي تسري يافته‌است.
چكيده لاتين :
Persian poetry has been routinely divided into classic and modern. Such opposition that through emphasizing the existence of a historical discontinuity in Iran, puts aside many capabilities of Persian classic poetry and even rejects its prolific dimensions, can be studied as a discourse. The epistemological and socio-political backgrounds of this discourse, although observable in the ideas of many Iranian intellectuals, should best be traced out on the major theoretical writings of modernist poets. This article studies the discursive approaches of modernist poets, especially those of Nim?, Sh?mloo, and Akhav?n, to classic poetry and shows that these poets, in order to make firm their understandings of the nature and function of poetry, introduced a great number of strict ideas for devaluing the versatile aspects of classic poetry, negating its historical relevance, pretending it as being “some other” poetry, making multiple misconceptions, etc. Meanwhile, modernist poets, by making use of certain language strategies and aggravating the opposition between modern and classic poems, normalized the idea of the static nature of the classical poetry in a way that their presuppositions became dominant in the areas of Persian literary criticism and Iranian academic research.
