بررسي پيكره بنياد مفعول نمايي افتراقي در مازندراني

A Corpus-based Study of Differential Object Marking in Mâzandarâni

چنانچه در زباني براي نشان دادن نقش مفعولي از نشانه حالت استفاده شود، در آن زبان مفعول نمايي وجود دارد و درصورتي كه نشانه حالت مفعولي تنها با زيرمجموعه اي از مفعول هاي آن زبان همراه شود، مفعول نمايي به صورت افتراقي است. ويژگي هايي مانند «معرفگي» و «جانداري» مفعول ازجمله دلايل حضور نشانه مفعولي در كنار يك مفعول در ميان برخي زبان هاي جهان هستند. هدف از نگارش مقاله حاضر، بررسي وضعيت مفعول هاي مستقيم نشانه‌دار و بدون نشانه، با توجه به جانداري و معرفگي، در متون مكتوب مازندراني است تا از اين طريق رابطه بين اين عوامل مشخص شود. در اين پژوهش از رويكرد «آيسن» (2003) در چارچوب «نظريه بهينگي» استفاده شده است. با بررسي «مفعول‌نمايي افتراقي» در يك پيكره مازندراني در مجموع، 148 گروه اسمي مفعول مستقيم، شناسايي و مشخص شد كه هر دو ويژگي معرفگي و جانداري در حضور نشانه مفعولي در كنار مفعول مستقيم در اين پيكره زباني از زبان مازندراني تاثيرگذار هستند.

If a language makes use of a case marker to indicate the role of the object in a sentence, that marker is called “object case marker”. In some languages, only a subset of objects is marked with a case marker, which is called “differential object marking” (DOM). Definiteness and animacy of the object are among the factors for an object to be accompanied with a case marker. This article studies the effect of definiteness and animacy on the use of the object marker in Mâzandarâni, a modern North-Western Iranian language of the Southern Caspian subgroup. Studying DOM in a Mâzandarâni corpus, 148 noun-phrases as direct object of the verb were recognized, and animacy and definiteness were the influential factors on the use of object marker with an object in this corpus.